Met mijn excuses voor de vertraging: ik had wekelijks een vertaling van een gedicht van Rumi beloofd, maar het was eventjes véél te druk. Al is dat natuurlijk een slecht excuus. Vanaf nu: elke week!
Deze keer een toepasselijk gedicht van Rumi over de winter.
MIJN SLECHTSTE GEWOONTE
Mijn slechtste gewoonte: zo moe word ik van winter
dat ik een marteling ben voor mijn omgeving.
Wanneer jij hier niet bent, groeit niets.
Alle helderheid verlaat mij. Mijn woorden
raken verward en verstrikt.
Hoe stinkend water genezen? Stuur het terug naar de rivier.
Hoe slechte gewoontes genezen? Stuur me terug naar jou.
Wanneer water opgezogen wordt door de bekende draaikolken
graaf dan door de bodem een uitweg
naar de oceaan. Er is een geheim medicijn
bestemd alleen voor hen die zoveel pijn hebben
dat alle hoop verdwenen is.
Zij die hopen zouden zich benadeeld voelen als ze het wisten.
Kijk zo lang je kan naar de vriend van wie je houdt,
of die vriend nu uit het zicht verdwijnt
of weer naar je toekomt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten