"Iraans regime deelt condooms uit om activisten te verkrachten"

De Iraanse autoriteiten gebruiken massaverkrachtingen om de moraal van politieke gevangenen te breken. Het regime van president Mahmoud Ahmadinejad deelt daartoe condooms uit aan criminelen. Dat blijkt uit een reeks brieven van gevangenen en families van gevangengenomen politieke activisten.

Mehdi Mahmoudian (zie foto), lid van de hervormingsgezonde politieke partij Islamic Iran Participation Front, is een van de gevangenen die erin geslaagd is brieven naar buiten te smokkelen die getuigen over de verkrachtingen in enkele van Irans meest beruchte gevangenissen. Mahmoudian werd gearresteerd tijdens de protesten tegen de uitslag van de frauduleuze presidentsverkiezingen van juni 2009 en zit gevangen in Rajaeeshahr Prison in Karaj, 20 km ten westen van Teheran.

“In verschillende cellen in de gevangenissen is verkrachtingen een veel voorkomende en aanvaarde daad geworden," schrijft hij in een brief die werd gepubliceerd op Kaleme.com, de officiële website van oppositieleider Mir-Hossein Mousavi. Sinds de publicatie van zijn brief zijn nieuwe getuigenissen opgedoken.

Op de oppositiewebsite Jaras vertellen familieleden van gevangenen dat de cipiers niets doen om de verkrachtingen tegen te gaan. "Zij die zich niet kunnen verdedigen en het zich niet kunnen veroorloven om de cipiers om te kopen, worden iedere nacht naar andere cellen gebracht om te worden verkracht", valt onder meer te lezen."Criminelen lopen over de luchtplaats met een condoom in hun hand, op zoek naar een slachtoffer. Als het slachtoffer niet sterk genoeg is, wordt hij verkracht. De cipiers doen niets als ze een gevangene met een condoom zien rondlopen, simpelweg omdat ze hem dat condoom zelf gegeven hebben."

Volgens Mahmoudian, die in een isoleercel zit sinds hij de brieven naar buiten bracht, werd één gevangene in één nacht zeven keer verkracht. “Zij die het slachtoffer zijn van verkrachtingen hebben zelfs een ‘eigenaar’ en die verdient geld door zijn slachtoffer te verhuren aan anderen, en hem of haar na een tijdje aan iemanders te verkopen.”

Iran ontkent, uiteraard, de verkrachtingen. Amnesty International veroordeelt ze. En de wereld? De wereld kijkt toe en blijft verbazingwekkend stil.

bronnen: PowNed, The Guardian

Betancourt in hongerstaking voor Amerikaanse gevangen wandelaars in Iran

Ingrid Betancourt, de voormalige gijzelaarster van de Colombiaanse rebellengroep FARC, gaat in hongerstaking. Ze wil daarmee protesteren tegen de opsluiting van twee Amerikaanse wandelaars in Iran.

De twee zitten sinds 2009 vast. Hun moeders begonnen in mei met een hongerstaking.

Josh Fattal (29) en Shane Bauer (28) werden samen met Sarah Shourd (32) eind juli 2009 aan de Iraans-Iraakse grens opgepakt nadat ze in Iran waren afgedwaald, naar eigen zeggen per vergissing, tijdens een bergwandeling in Iraaks Koerdistan. Sarah Shourd werd wegens gezondheidsredenen op borgtocht vrijgelaten in september 2010. 

De vroegere Colombiaanse presidentskandidate Betancourt, tussen februari 2002 en juli 2008 gegijzeld door de Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia (FARC), maar ook de Amerikaanse vredesactiviste Cindy Sheehan nemen deel aan de hongerstaking die op 19 mei op gang werd getrokken door Laura Fattal (58) en Cindy Hickey (50). 

De twee vrouwen begonnen de actie uit solidariteit met hun gevangengenomen zonen. Ze hebben vrijdag aangekondigd dat ze zelf ook opnieuw in hongerstaking gaan van zaterdag tot donderdag. 



"Iran weet dat Josh en Shane onschuldig zijn, net zoals de hele wereld", schrijven beide vrouwen in het communiqué, waarin ze de Iraanse autoriteiten vragen "hun hart te laten spreken en hun kinderen onmiddellijk vrij te laten." De drie wandelaars moeten terechtstaan wegens spionage. Sarah Shourd zal bij verstek gevonnist worden. Hun proces achter gesloten deuren is op 6 februari begonnen. Een nieuwe zitting is ingeschreven voor 31 juli. Er was er eerder al een gepland op 11 juli, maar die werd om onbekende reden uitgesteld.

bron: Het Nieuwsblad

Bondgenoot Ahmadinejad gearresteerd

De rechterlijke macht in Iran heeft donderdag een bondgenoot van de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad vastgezet. Dat meldde de Iraanse staatstelevisie. Het is een nieuwe een stap in de machtsstrijd die het Iraanse leiderschap in zijn greep houdt.

De man, Mohammad Sharif Malekzadeh (zie foto), trad dinsdag af, slechts enkele dagen nadat hij was benoemd als onderminister van buitenlandse zaken. Hij boog onder de druk van een aantal hardliners die hem beschouwen als een onderdeel van een beweging die probeert de rol van de machtige Iraanse geestelijken te verzwakken. Vooral Ahmadinejads voormalige stafchef Esfandiar Mahim-Rashaie wordt daarbij geviseerd. De ultra-conservatieve geestelijkheid en leden van de Revolutionaire Garde betichten hem ervan het islamitische regime te ondermijnen.

Malekzadeh is aangeklaagd voor corruptie, maar ontkent.

Ahmadinejad is in een bittere strijd verwikkeld met het Iraanse parlement en de geestelijkheid. De steun van de hoogste geestelijk leider Ayatollah Ali Khamanei brokkelt langzaam af.

bron: NOVUM/AP

12 Iraanse gevangenen in hongerstaking

Twaalf Iraanse politiek gevangenen zijn sinds zaterdagmorgen voor een 'onbepaalde tijd' in hongerstaking gegaan uit protest tegen de dood van Haleh Sahebi en Hoda Saber en om 'de martelaren van de Groene Beweging te eren'. Dat meldt de Iraanse oppositiewebsite Kaleme.

Haleh Sahebi werd, zoals ik hier eerder berichtte, doodgeslagen op de begrafenis van haar vader Ezzatollah Sahebi. Hoda Saber ging in de gevangenis in hongerstaking uit protest tegen de moord op Haleh. Jammer genoeg overleed hij op 12 juni (twee jaar na de frauduleuze uitslag van de presidentsverkiezingen) aan de gevolgen van een hartstilstand. 64 gevangenen uit de vreselijke Evin-gevangenis in Teheran hebben getuigd dat Saber zwaar werd mishandeld voor zijn dood en ook geen medische bijstand kreeg.

In de brief waarin ze de wereld op de hoogte brengen van hun hongerstaking, zeggen de 12 gevangenen dat ze de 'rechten en vrijheden' willen krijgen die voorzien zijn in de Iraanse grondwet en 'vermeld zijn in verschillende internationale verdragen die Iran heeft ondertekend'. Ze klagen ook de 'brutale en onrechtvaardige celstraffen' aan en beschrijven de Groene Beweging als 'een keerpunt in het streven onze natie naar de verdediging van het vaderland en vrijheid'.

De prominente Iraanse journalist en schrijver Masoud Behnoud riep gisteren op om niet stil te blijven, en vroeg Iraanse journalisten, kenners en prominenten in binnen- en buitenland om hun steun uit te spreken voor de hongerstaking, opdat de twaalf gevangenen niet, zoals Hoda Saber, in stilte nieuwe slachtoffers zouden worden van het regime. De vraag bereikte ook mij, en dit is mijn bijdrage aan de oproep van Masoud Behnoud. Daaronder die van Maziar Bahari, Iraans-Canadese journalist, en Shirin Ebadi, Iraanse Nobelprijswinnares voor de Vrede.

De namen van de hongerstakers zijn: Bahman Ahmadi Amooei, Hasan Asadi Zeidabadi, Emadoddin Baghi, Emad Bahavar, Ghorban Behzadian-Nejad, Mohammad Davari, Amir-Khosro Dalir-Sani, Feizollah Arabsorkhi, Abolfazl Ghadyani, Mohammad Javad Mozaffar, Mohammad Reza Moghisseh, Abdollah Momeni.

bron: TehranReview

"Mijn hart heeft een huis in je haar"

Helemaal in de ban van dit liedje van Vigen dat een FB-vriend vanmorgen postte: 'Shaneh' (De kam). Daarom: mijn vertaling, zodat mijn lezers er nog meer kunnen van genieten.

Vigen Derderian (1929-2003) was voor de Revolutie een van de populairste zangers van Iran. Hij werd ook wel 'de sultan van de Perzische jazz' genoemd. Zijn carrière begon in 1951, toen hij optrad in Café Shemiran in Teheran. Een radioproducer hoorde hem, en even later werd zijn eerste liedje een gigantisch succes. Er zouden er nog meer dan 600 volgen.

Bar gisooyat ey jan, kamtar zan shane


Kam je haar minder, mijn geliefde

Chon dar chin o shekanash darad dele man kashane

Want mijn hart heeft een huis in je krullen

Bogsha ze mooyat gerehi chand ey mah


Maak een paar knopen los uit je haar, o maan

Ta bogshai gerehi shayad ze dele divane

Je kan misschien een knoop losmaken uit mijn gekke hart

Del dar mooyat darad khane


Mijn hart heeft een huis in je haar

Majrooh gardad cho zani har dam shane

Mijn hart zou gewond zijn als je elke keer je haar kamt

Dar halgheye mooyat bas del asirast


Veel harten zijn gevangen in de ketting van je haar

Binam khoonin dele in o an sare har dandane

Ik zie bloedende harten op elke tand van de kam

Iran stuurt in de zomer een aap de ruimte in

Iran heeft plannen om in de zomer een levende aap de ruimte in te sturen. Dat meldde het hoofd van de Iraanse ruimtevaartorganisatie Hamid Fazeli donderdag, volgens staatsmedia.

De nieuwe raket met de aap wordt gelanceerd tot een hoogte van 120 kilometer. Tijdens de onthulling van de raket, de Kavoshgar-5 (Explorer-5), verklaarde Fazeli dat een ruimtereis met een groot dier een vlucht met mensen dichterbij brengt. De eerste bemande ruimtevlucht staat volgens Iran gepland voor 2020. Het land heeft al eerder kleinere dieren de ruimte ingestuurd zoals ratten, schildpadden en wormen.

Woensdag stuurde Iran al met succes een observatiesatelliet de ruimte in, de Rassad-1 (Observatie-1). Die zal elke 24 uur 15 keer rond de aarde gaan en foto’s van onze planeet naar de aarde doorsturen. De satelliet is het werk van de Malek Ashtar Universiteit van Tehran, die wordt gelinkt aan de machtige Iraanse Revolutionaire Garde.

Het westen heeft zorgen geuit over het ruimtevaartprogramma van de islamitische republiek. Het is bang dat dit nucleaire kernkoppen kan voortbrengen. Iran heeft dit echter herhaaldelijk ontkend.

Ondertussen circuleren op Facebook foto’s van president Ahmadinejad, en wordt gehoopt dat hij de aap zal zijn die in de zomer de ruimte wordt ingestuurd.

bronnen: ANP, AFP, eigen berichtgeving

25 Khordad: herdenking, repressie en openbare ophanging

Vandaag is het in de Iraanse kalender 25 Khordad, en dat is de dag waarop twee jaar geleden miljoenen Iraniërs de straat opgingen om te protesteren tegen de uitslag van de frauduleuze presidentsverkiezingen van 12 juni 2009. Eigenlijk was die dag de geboortedag van de Groene Beweging, en veel Iraanse vrienden hebben me verteld dat het 'de mooiste dag van hun leven' was.

Ter herdenking van 25 Khordad is vandaag opnieuw opgeroepen tot stil protest in de straten van Teheran en andere grote steden. Maar net zoals drie dagen geleden, toen er ook stil werd geprotesteerd, zal de repressie opnieuw groot zijn. Hoe machtig het repressieapparaat van het regime is, blijkt ook uit de prachtige documentaire 'Chroniques d'un Iran interdit', die gisteren op Arte werd uitgezonden. Anderhalf uur ontroerende televisie, die met veel verborgen cameramateriaal laat zien hoe Iraniërs zich sinds 12 juni 2009 met hand en tand tegen het regime hebben verzet, vaak met dramatische gevolgen.

Een dramatisch bericht van barbarij is ook dat dat Iran vandaag in het openbaar een pedoseksueel heeft opgehangen. Dat gebeurde in de Zuid-Iraanse stad Neyriz. Het gaat om een veroordeling voor het verkrachten en vermoorden van een 8-jarig meisje. Dat meldde de staatstelevisie in Iran.

De staatsmedia vermeldden verder dat de man een familielid was van het meisje maar wijdden niet uit over zijn identiteit. De veroordeelde stal goud van het kind voor hij haar verkrachtte en vermoordde.

Het aantal executies door de strop in Iran staat dit jaar op 155 volgens een telling van persbureau AFP. Publieke executies komen echter niet vaak voor.

Iraanse media meldden vorig jaar 179 van deze executies. Internationale mensenrechtenorganisaties stellen echter dat het werkelijke aantal veel hoger ligt. Iran zou na China de meeste doodvonnissen ter wereld voltrekken. (bron: de Volkskrant)

Twee jaar na de verkiezingen van 12 juni

Precies twee jaar geleden was ik in Isfahan, en zag ik duizenden Iraniërs opgetogen naar de stembus trekken. De overweldigende meerderheid van hen droeg de kleur groen - een verwijzing naar de campagnekleur van Mir-Hossein Mousavi, de hervormingsgezinde presidentskandidaat. Ik schreef daarover dit in mijn boek:

Eindelijk is het 12 juni, ‘D-Day’, de dag van de presidentsverkiezingen, de dag waar ik zo veel Iraniërs naar heb toe zien leven, maar ook de dag die sommigen bang maakt omdat ze niet meer durven te geloven in verandering. Wanneer ik ’s morgens in het hotel de televisie aanzet, stemt het eerste bericht me hoopvol. Er wordt gesproken over een ‘recordopkomst’. Een hoge opkomst hangt in Iran samen met winst voor de hervormingsgezinden: in 1997, bijvoorbeeld, leidde 80 procent opkomst tot 70 procent stemmen voor Khatami.

Op straat lijkt er een feest aan de gang. Groen geklede jongeren trekken uitgelaten naar het stemlokaal. Taxichauffeurs toeteren en maken het vredesteken. Een jongen op een knalgele scooter steekt de Iraanse vlag hoog in de lucht. “Ahmadinedjad piroozi! Ahmadinejad overwint!”, schreeuwt hij, maar in een stad die bijna volledig groen kleurt, lijken zijn woorden aan dovemansoren gericht. Eerlijk: ook ik besteed er weinig aandacht aan, overtuigd als ik ben dat aan het einde van de dag Mir-Hossein Mousavi de nieuwe president van dit land zal zijn.

Maar het draaide anders uit:

Wanneer ik op 13 juni wakker word en de televisie aanzet, zie ik op het scherm een taartdiagram met de resultaten van de belangrijkste presidentskandidaten: Ahmadinejad, Mousavi en Karroubi. Het is meteen duidelijk wie het grootste stuk van de taart heeft. Ik kan het niet geloven. Het is onmogelijk. Ahmadinejad? Gewonnen? Even begin ik aan mezelf te twijfelen. Ben ik blind geweest? Ik was er rotsvast van overtuigd dat Mousavi zou winnen. Had ik de aanhangers van Ahmadinejad dan niet gezien? Had ik alleen oog voor het groen?

Ik snel naar beneden en word tegengehouden door de receptionist, die me verse koekjes aanbiedt om de overwinning van Ahmadinejad te vieren. Ik betrap mezelf erop dat ik de aardige man plots minder sympathiek vind.

En even later zei een taxichauffeur me het volgende:

“We hadden het moeten weten. Ik weet zeker dat er fraude is gepleegd. De winst van Ahmadinejad is gewoon te groot. Voor bedrog hadden we gevreesd, maar ons niet verlammen door de angst daarvoor, omdat we met Mousavi voor het eerst sinds lang weer hoop hadden. Hoe het nu verder moet? Dat weet ik niet. Ik ben bang voor wat nu zal komen. Zo'n grote ontgoocheling hebben we sinds de Revolutie niet meegemaakt.”

Ja, hoe moet het nu verder? Twee jaar na de frauduleuze verkiezingen zijn we nog steeds niet van het islamitische regime verlost. Nog steeds worden mensen willekeurig opgepakt, gefolterd en gedood. De oppositieleiders Mousavi en Karroubi leven al maanden onder huisarrest.

Toch ben ik hoopvol. Iran zal geen Arabische lente kennen: het land is bang voor een nieuwe revolutie, en terecht. Maar de vele interne conflicten in het regime doen me geloven dat de Islamitische Republiek een stervend dier geworden is. Een dier dat zich ook bedreigd voelt, en dan zijn ze vaak het gevaarlijkst. Vandaag bereikte ons daar weer een tragisch voorbeeld van: de Iraanse journalist Hoda Saber is overleden aan de gevolgen van zijn hongerstaking. Hij protesteerde daarmee tegen de dood van Ezatollah Sahabi en zijn dochter Haleh Sahabi, over wie ik eerder berichtte op deze blog.

De Islamitische Republiek Iran: een gevaarlijk dier, maar zonder twijfel een stervend dier. Ik kan niet wachten tot het overlijdensbericht mij bereikt.

"I will take revenge on Quran, on Allah, on all Muslims, all people with closed eyes deserve punishment"

Af en toe krijg ik mails van mensen die contacten hebben in Iran, en die me vertellen over hun bevindingen en ervaringen. Gisteren kreeg ik weer zo'n brief, en ik las hem met stijgende verbazing en tranen in de ogen.

Het gaat om een westerse man die in Iran een goede vriendin heeft. Ik noem haar Saba, want haar echte naam hou ik uiteraard geheim. Saba is 22 jaar jong en studeert moleculaire biologie. Ze is uiterst intelligent, maar woont in een zeer religieuze stad van Iran, en heeft het gevoel dat ze daar stikt. Zij is absoluut niet gelovig; haar familie wel. Ze vertelde haar vriend, die mij dus de mail stuurde, een tijd geleden dat ze het gevoel heeft in een cocon te leven, afgesloten van de westerse wereld en van vrijheid. Ze schreef hem daarover onder meer deze brief, die ik mocht publiceren. Aanleiding is een 'voorval' waarbij een goede vriendin van haar het had aangedurfd met een aantal jongeren in één ruimte samen te komen en nochtans onschuldige dingen te doen die echter voor het islamitische regime niet door de beugel konden. De vriendin werd gearresteerd en misbruikt.

Wie echt wil weten hoezeer religie, in dit geval islam, levens van mensen kan verwoesten, moet deze brief lezen. En hem verspreiden.

I am so sad, I am so angry, she has been destroyed, she has been finished, she is only 15, she has become completely mad, she doesn’t have control of herself anymore. They beat her, they, those women there abused her, they raped her, she was talking and she was shaking, she can’t study anymore because she has lost her consciousness, she was an all-time smiley girl but now she can only cry, or no, she can’t cry, she just stares. For what sin they did it to her? Even she prayed, she believes in Allah and she always prays but why God didn’t they help her? You know what they did to her? They took off all her clothes in front of lots of women, maybe men too, but she was ashamed to tell that. Completely naked they made her lie on a bed and they opened her legs and started investigating into her vagina and touching her breasts to torture her. Tell me, isn’t it a rape? Is it a legal islamic rape? Where is her shelter? She has no one, she is very alone and her parents are not that rich and powerful. All three in their small family could only cry. Where are people who call themselves Muslims to see all this? Do they live with Islamic laws? Those Muslims in your country know nothing, this is Islam, who has said it has been abused? It has not, it has not, IT HAS NOT BEEN ABUSED, it is the Islam I have read in Quran, let me tell you, women are nothing, hey, those Muslims, if they say what I’m saying is a lie, let them go and open their Qurans and read the surahs about women and lights? They will see the real Islam there.

I am full of hate, I have never been like that, I am extremely angry, I will take revenge on all of them, one by one, I am so sure about that. You should have seen her, she always wore very nice clothes, always smiled, you just said something and she started laughing, but now, she had come here with her home clothes, and whatever you said, she waited for some minutes and after several minutes she just looked at you very cold and said something meaningless. Her hands were brown as she had been beaten several times.

You will see, as much as it is hard, if even I will get killed in this way, I will take revenge. I will take revenge on Quran, on Allah, on all Muslims, all people with closed eyes deserve punishment. You should have seen her, a 15 year old girl who is almost nothing anymore. She is sick of stress and she is full of fear. I am sure about so many other things they have done to her but she can’t talk about them. They will take her to a psychologist soon.

You know what I want to do now? For the first time, I wanna take the Quran in my hand and beat it very hard, want to tear it up, want to promise Allah again I will destroy his kingdom, his crazy nasty dirty kingdom. One day comes that we will put all Qurans of the world in the center of Mecca and we put fire on all of them, we will burn all of them, I will do that.

'Het kleine zwarte visje' en de strijd voor vrijheid

Net heb ik de allerlaatste keer de drukproef nagelezen van mijn vertaling van 'Het kleine zwarte visje'. Een vreemde samenloop van omstandigheden is dat het laatste familielid van Samad Behrangi, zijn broer, enkele weken geleden overleed. Laten we Samad en zijn strijd voor vrijheid met dit verhaal levendig houden.

Mijn vertaling ligt op 28 juni in de boekhandel.

Haleh Sahabi: doodgeschopt naast het lijk van haar vader

Een nieuw dieptepunt in Iran dat ons nieuws amper haalt, dus vertel ik het hier: bij de begrafenis van de Iraanse dissident Ezatollah Sahabi (81) is diens dochter Haleh gisteren aan een hartaanval overleden. Volgens websites van de oppositie had Haleh Sahabi twee dagen verlof gekregen om de begrafenis van haar vader bij te wonen. Volgens officieel onbevestigde berichten kwam het op het kerkhof in Teheran tot een handgemeen tussen de politie en leden van de oppositie, waarbij de 57-jarige vrouw een hartstilstand kreeg. De Iraanse Nederlander Afshin Ellian meldt echter in zijn column voor Elsevier dat Haleh Sahabi gewoon werd doodgeslagen, en dat is ook wat vrienden uit Teheran mij meldden: Toen ze met de kist buiten waren, droeg Haleh een foto van haar vader. Op dat moment werd zij aangevallen door een paar veiligheidsbeambten van het islamitische regime. Ze pakten haar foto. De foto van Sahabi werd verscheurd. Zij protesteerde. En toen werd zij weer aangevallen waardoor zij op de grond viel. Terwijl zij op de grond lag, werd zij geschopt en vertrapt. De omstanders merkten dat Haleh niet meer opstond. Zij was dood.

Een vriend uit Teheran bracht me gisterenochtend als eerste op de hoogte van het nieuws, en schreef me daarover dit hartverscheurende verhaal:

"This is a true story.

I was only nine. Because of the surgery on my broken left arm, I had to stay in hospital for two weeks. One day my mum told me she had met a mother of one of her students in the room next door. Every day, the lady came to visit her grandfather, who was hospitalized next door. My mum asked me if I would like to see that lady, as she had told my mum she was interested in visiting me. I said that is was fine, as I liked talking to someone else other than my mum.

She entered my room. I saw a cute lovely young lady, who was sweet and beautiful, but her beauty did not have the nature of sexual attraction, or at least that was how I viewed her (I was too evil for a nine-year-old boy anyway). She was full of life. You could probably say she was born with that smile on her face, the smile which I don’t remember her being one moment without. Before starting usual cliché questions like ‘how did you break your arm’, ‘what are you doing here’ or ‘what happens with your school’, she just pointed her finger at a book which my sister had given to me. ‘Jane Eyre?’ she asked. ‘Wow, have you read that book ?’ I answered no, not yet, actually I was interested in reading Wuthering Heights by Emily Brontë but they did not let me take it from my sister’s shelf, they said it was not for my age, I had a big quarrel with my sister, so when my arm broke, she bought this instead of Wuthering Heights. She told me it was written by Emily’s sister, Charlotte. ‘Would you like me to read it for you?’ I said yes and she started to read Jane Eyre. Everyday she came to visit me and read a few pages of Jane Eyre. I never got interested in Jane Eyre but I got so interested in her.

Her name was Haleh. She was so kind, so sweet, so lovely. I left the hospital and I could not say farewell to her, as she came in the afternoon and I was leaving in the morning. Her grandfather had to stay some more days in hospital. I never met her again, but just heard from my mum that she asked about me. Yesterday I read in the news that they had released her only for two days from the Iranian prison Evin to be able to attend her father’s funeral. Her father was one of the pioneers of the liberal Muslim party called ‘Movement of Liberty’. He had experienced prison both in the shah’s time and in the Islamic Republic, and he believed the Islamic one is truly a different story.

Today I read in the news that this morning, some official troops of the Islamic government had attacked the funeral ceremony of Haleh’s father, Ezatollah Sahabi. She had tried to protect her father’s corpse so they beat her till she died.

Yes she died, today, Haleh Sahabi died just next to her father’s corpse. And I think about how I stop hating them, even if I know very well that Haleh never could hate them."