Iran is in een diepe crisis: de bevolking blijft vechten en het regime begint barsten te vertonen die geen duizenden fanatieke ayatollahs ooit nog kunnen lijmen. Ik heb de voorbije weken de explosieve situatie in Iran met verbazing en met pijn gevolgd. Met pijn, omdat Iran mijn tweede thuis en vaderland is. Met verbazing, omdat ik tijdens mijn reportage door het land al had ervaren hoe dapper en strijdvaardig de Iraniërs zijn - en op de bloedige dag van Ashura zag ik hun moed een ontroerend hoogtepunt bereiken. Toen werd het voor de hele wereld duidelijk: de Iraniërs zullen nooit, nooit opgeven. Telkens wanneer in de geschiedenis van dit prachtige land vrijheid aan de horizon verscheen, hebben Iraniërs alles in het werk gesteld om die ook te grijpen, maar waarschijnlijk zijn ze nooit zo vastberaden als nu geweest.
De strijdlust van de Iraniërs en het lawaai dat ze blijven maken steekt schril af met de stilte van de Europa tegenover de crisis in Iran. Ja, EU-voorzitter Zweden heeft vorige week maandag in een verklaring gezegd 'bezorgd' te zijn over het geweld in Iran. In zijn verklaring onderstreept Zweden het grote belang dat de EU hecht aan mensenrechten en democratische waarden. "Vrijheid van meningsuiting en het recht om vreedzame bijeenkomsten te houden, zijn universele mensenrechten die dienen te worden gerespecteerd."
Mag het ietsje meer zijn, beste Europese Unie? Europa zou meer lef moeten tonen en zich uitdrukkelijk achter de Groene Beweginig in Iran scharen. Ja, het regime in Teheran zal de morele (of andere) steun aan de hervormingsbeweging misbruiken en de 'westerse machten' ervan beschuldigen achter de protesten te zitten. Maar dat is niets nieuws en het moet de EU niet tegenhouden of afschrikken. Op dit moment is uitdrukkelijke en uitgesproken steun aan de onderdrukte Iraniërs de enige juiste en correcte optie.
Nooit zal ik de oude vrouw vergeten die ik in Isfahan ontmoette tijdens een verkiezingsoptocht voor Mousavi en Khatami. Ze had stramme spieren en pijn in haar knie, maar wilde koste wat het kost de optocht meemaken. Ze kwam naast me zitten en vroeg of ik Mousavi kende, en wat men in Europa over hem dacht. Toen ik uitgesproken was, glimlachte ze en zei ze dit: "Je kunt niet geloven hoe gelukkig Iraniërs zijn als mensen in het Westen hen steunen. Het geeft ons extra energie."
Beste lidstaten van de Europese Unie, spreek luid en duidelijk en met één stem. Doe meer dan in vage termen over respect voor vrije meningsuiting praten. Omhels de Groene Beweging in Iran, geef deze mensen extra energie en laat hen weten dat zij, en alleen zij aan de juiste kant van de geschiedenis staan. Europa zwijgt te veel, en zwijgen is de kant van het regime kiezen. Spreek, en spreek met één groene stem.
Beste Ann,
BeantwoordenVerwijderenIk heb je internet-verhalen met genoegen gelezen, zo ook het laatste. Ik ben het echter met de strekking van dit artikel niet eens. Je oproep aan de Europese unie een verenigd en krachtig geluid te laten horen, lijkt mij als het uitgevoerd wordt juist een tegengesteld resultaat te gaan opleveren. Iran is door haar ervaringen met het Westen een kruidje-roer-mij-niet geworden en ik geloof dat het beter is als het Westen Iran voorlopig met rust laat. In de huidige Iraanse situatie kan Westerse kritiek, zelfs goedbedoeld opbouwende, heel gemakkelijk verdraaid worden tot een bewijs voor de onder Iraniërs levende gedachte dat het Westen de Iraanse natie nog steeds kwaad toewenst. Het is wellicht zo dat de machtsbasis van het huidige regime aan het afkalven is, maar ze heeft er nog wèl een. Bij toenemende buitenlandse inmenging lijkt het mij waarschijnlijk dat de gelederen in Iran zich weer gaan sluiten. Deze zaak moet helemaal intern uitgevochten worden, alleen onder deze voorwaarde zullen de overgebleven aanhangers misschien gaan inzien dat een eventuele verandering met betrekking tot het politieke bestel ècht de wil van het volk is. De Iraniërs hebben zich van het juk van het Westen bevrijd. Als het huidige regime door een meerderheid van de bevolking opnieuw als een juk gevoeld wordt, zal deze vroeg of laat zeker in staat blijken zich daar opnieuw van te bevrijden.
Gegroet,
Paul
Beste Paul,
BeantwoordenVerwijderenNooit, maar dan ook nooit zullen fanatieken zien wat het volk wilt. Sorry om het zo te zeggen, maar ik wil eerlijk zeggen wat ik denk: Het is absurd.
30 jaar, Tienduizenden tot honderdduizenden geëxecuteerden, Meisjes die in gevangenissen verkracht werden voor ze geëxecuteerd werden, Volledige families met kinderen van een paar jarige leeftijd, die samen geëxecuteerd werden, stenigingen, het uittrekken van ogen, het vermoorden van mensen en anderen ervan verantwoordelijk maken (Neda, Mousavi's neef, of Michaelian en 2 andere Christelijke leiders in jaren '90 en noem maar op), mensen in een dal levend gooien, terrrorisme tot in Europa (Kazem Rajavi (Zwitserland), Shahpour Bakhtiar (Frankrijk), Familie Tavakoli (G.B.), Ali Akbar Mohammadi (Duitsland), Ali-Akbar Tabatabai (USA), Qassemlou (Oostenrijk) en honderden andere die vermoord of nog levend zijn.
Het regime kan en wil niet veranderen, wie het nog vandaag gelooft is blind of probeert het niet te zien. Kon Hitler, kon Saddam, kon Pinochet, ... veranderen? Jammer genoeg sterven ze liever dan te veranderen. Jammer genoeg, omdat ze enkel jaren miserie voor de mensen brengen.
Maar of EU daarom achter Iraanse opposanten moet zijn is iets anders. Misschien wel, omdat ze al 30 jaar stil zijn over wat er in Iran gebeurd, en zie waar we ons vandaag bevinden. Misschien wel, om geloofwaardig te zijn. Een dictator of een tiran blijft er één, en er is geen verschil tussen de ene of andere.
Door niks te zeggen en niks te doen, aanvaard men een handeling. Indien in België iemand een ander vermoord, en iedereen blijft stil en zegt: "Dit moet je niet meer doen, a.u.b." dan maakt men onszelf belachelijk, want hierdoor los je geen problemen op. Door iemand te veroordelen misschien ook niet, misschien zal je door persoon zelf veroordeelt worden tot 'oneerlijke rechtzaak', maar wie verwacht er iets anders?
Wat moet EU doen? Sancties. 30 jaar mooie taal is genoeg. Ze willen niet veranderen en willen het zelf niet horen. Ze krijgen zelf er een grotere mond van: Iran zegt nu dat ze Frankrijk veroordelene wegens grote schendingen van mensenrechten, ze zeggen dat de terrorist dat Bakhtiar heeft vermoord in Frankrijk bevrijd moet worden indien Frankrijk zijn gevangen landgenote wilt terugzien, en nog meer.
Nee, het heeft 30 jaar geen effect gehad, zal komende 30 jaar ook geen (positieve) effect hebben. Sancties zijn nodig!