Mijn hart bloedde toen ik gisteren las dat het Iraanse regime nu ook de naam van mijn favoriete Perzische dichter bekladt, zelfs na zijn dood. Zaterdag werd een herdenkingsceremonie verhinderd voor Ahmad Shamloo (1925-2000), die tien jaar geleden overleed. Zie hier ook de video op YouTube van de ceremonie. Zelfs een grote dichter kunnen de fanatici niet meer in stilte laten rusten.
Om Shamloo te herdenken, breng ik u een van mijn favoriete liefdesgedichten van hem:
Lied van dankbaarheid en aanbidding
Je kussen
zijn de babbelende mussen van de tuin
en je borsten de bijenkorf van het gebergte
en je lichaam
is een eeuwig mysterie
dat in een kolossale leegte
aan mij wordt onthuld.
Je lichaam is een lied
en mijn lichaam een woord
dat daarin zit
om een melodie te scheppen:
een serenade waarin de eeuwigheid weergalmt.
In je blik zie je alle liefdes:
een bode die het leven aankondigt.
En in je stilte hoor je alle klanken:
een schreeuw die het bestaan op de proef stelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten