Blog is verhuisd naar nieuw adres

Deze blog is sinds gisteren 'gemigreerd' naar mijn nieuwe site, www.anndecraemer.be. Kwestie van alles op één plek gecentraliseerd te hebben, en mijn berichten over Iran samenvoegen met ander, 'ruimer' nieuws over mijn boeken en columns, komt de aandacht voor Iran alleen maar ten goede.

Dit blogadres blijft nog even bestaan, maar zal dan verdwijnen.

Iran veroordeelt Amerikaanse wandelaars tot acht jaar cel

Van het Iraanse regime kan je alles verwachten, maar dit had ik echt niet verwacht: twee Amerikaanse wandelaars die al twee jaar gevangen worden gehouden in Iran zijn tot acht jaar gevangenisstraf veroordeeld voor spionage en omdat ze het land illegaal zouden zijn binnengekomen. Dat heeft de Iraanse staatstelevisie zaterdag gemeld. Algemeen werd verwacht dat Iran ze zou vrijlaten nadat ze al twee jaar in de cel zaten.

Shane Bauer en Josh Fattal (beiden 28 jaar oud) werden in juli 2009 opgepakt bij de grens met Irak. Ook een derde Amerikaan, Sarah Shourd, werd ingerekend, maar zij werd september vorig jaar omwille van gezondheidsredenen en na betaling van een borgsom van een half miljoen dollar vrijgelaten en is inmiddels teruggekeerd naar de Verenigde Staten.

Bauer en Fattal kregen elk drie jaar voor het illegaal binnengaan van Iran en vijf jaar voor 'spionage voor een Amerikaans agentschap'. Het is niet bekend of de twee jaar die zij inmiddels vastzitten van de strafmaat wordt afgetrokken. De twee hebben twintig dagen de tijd om tegen het vonnis in beroep te gaan.

De twee hebben altijd gezegd onschuldig te zijn aan spionage. Ze wisten ook niet dat de bij het wandelen de grens waren overgestoken. De Amerikaanse regering heeft de afgelopen jaren regelmatig opgeroepen tot de vrijlating van de wandelaars.

Ik ben zeer benieuwd hoe de VS op dit verdict zal reageren.

bron: De Standaard

Melancholie op muziek, door Mohsen Namjoo

Dit is zonder twijfel een van mijn favoriete Perzische liedjes, geschreven en gezongen door Mohsen Namjoo, die door The New York Times ook wel 'the Bob Dylan of Iran' werd genoemd.

Melancholie op muziek gezet. Hier de vertaling:

Ey Sareban, Ey karevan, Leylaye man koja mibari?

Ba bordane Leylaye man, jaan o dele mara mibari

Ey Sareban koja miravi? Leylaye man chera mibari?

Ey Sareban koja miravi? Leylaye man chera mibari?

Oh jij kameeldrijver, oh jij karavan! Waar neem je mijn Leili (= mijn geliefde)* mee naartoe?

Terwijl je mijn Leili meeneemt, neem je mijn hart en ziel mee,

Oh jij kameeldrijver, waar ga je naartoe? Waarom neem je mijn Leili met je mee?

Oh jij kameeldrijver, waar ga je naartoe? Waarom neem je mijn Leili met je mee?

Dar bastane peymane ma, tanha govaahe ma shod khoda,

Ta in jahan barpa bovad, in eshghe ma bemanad beja,

Ey sareban koja miravi? Leylaye man chera mibari?

Ey sareban koja miravi? Leylaye man chera mibari?

Terwijl we onze liefde beleden, was alleen God onze getuige,

Moge onze liefde leven zolang deze wereld ronddraait,

Oh jij kameeldrijver, waar ga je naartoe? Waarom neem je mijn Leili met je mee?

Oh jij kameeldrijver, waar ga je naartoe? Waarom neem je mijn Leili met je mee?

Tamame dinam be donyaye fani, sharareye eshghi ke shod zendegani,

Be yade yari, khosha ghatreh ashki, be sooze eshghi khosha zendegani,

Hamisheh khodaya mohabbat be delha bemanad, besane dele ma,

Ke Leili o Majnoon fesaneh shavad, hekayate ma jaavedaneh shavad,

To aknoon zeh eshgham gorizani, ghamam ra zeh chashman nemikhani,

Azin gham che halam nemidani

Alle religie die ik in deze sterfelijke wereld beleed veranderde in liefde, en dat werd mijn leven,

Hoe goed is het niet om een traan te laten ter herinnering aan een geliefde, hoe goed is het niet om te leven terwijl je brandt van liefde

O God, ik bid tot jou zodat liefde altijd in de harten blijft

Want het verhaal van Leili en Majnoon werd een verhaal, maar het onze wordt onsterfelijk,

Waarom loop je nu weg van mijn liefde? Waarom lees je de tekenen van wanhoop niet in mijn ogen?

Pas az to kamoonam baraye khoda, to marge delam ra bebin o boro,

Cho toofane sakhti zeh shakheye gham, gole hastiyam ra bechin o boro,

Ke hastam man an tak derakhti ke dar paye toofan neshaste,

Hameh shakhehaye vojoodash zeh khashme tabi'at shekasteh,

Je hebt geen idee hoe droevig ik ben,

Ik zweer dat ik niet zal overleven, dus blijf en bevestig de dood van mijn hart en ga dan weg,

Neem als een krachtige storm de bloem van mijn ziel uit de takken van verdriet en ga weg,

Want ik ben die ene boom die blijft als het stormt,

Dezelfde boom wiens takken zijn gebroken door de kwaadheid van de natuur

Ey Sareban, Ey karevan, Leylaye man koja mibari?

Ba bordane Leylaye man, jaan o dele mara mibari

Ey Sareban koja miravi? Leylaye man chera mibari?

Ey Sareban koja miravi? Leylaye man chera mibari?

Oh jij kameeldrijver, oh jij karavaan! Waar neem je mijn Leili mee naartoe?

Terwijl je mijn Leili meeneemt, neem je mijn hart en ziel mee,

Oh jij kameeldrijver, waar ga je naartoe? Waarom neem je mijn Leili met je mee?

Oh jij kameeldrijver, waar ga je naartoe? Waarom neem je mijn Leili met je mee?

* Layla en Majnoon, hoofdpersonages van Perziës bekendste liefdesverhaal; in het Oosten zijn deze geliefden net zo bekend als Romeo en Julia.

Perzisch liefdesverhaal 'Khosrow en Shirin' moet na acht eeuwen worden gecensureerd

Het Iraanse Ministerie van ‘Cultuur’ slaat weer toe met een misselijkmakende censuuractie. Gisteren werd bekend dat het eeuwenoude epische liefdesverhaal 'Khosrow en Shirin' alleen nog mag verschijnen indien het wordt gecensureerd.

'Khosrow en Shirin' is een meesterwerk dat in 1177 werd geschreven door Nezami Ganjavi (1141-1209) en in 1180 voor het eerst verscheen. Het maakt onlosmakelijk deel uit van de Perzische literatuur en cultuur – het is zelfs erfgoed geworden, zoals veel van Irans literaire klassieken.

Maar 831 jaar na de publicatie van het boek heeft het Ministerie van Cultuur en Islamitische Leiding beslist dat bepaalde delen van het boek moeten worden gecensureerd. Toen Peydayesh Publiciations, dat het boek uitgeeft, besliste om na jaren de lay-out van het werk te veranderen ter gelegenheid van de achtste editie, moest het naar het Ministerie worden gestuurd ter goedkeuring. Groot was de verbazing van de uitgeefstser, Fariba Nabati, toen haar werd meegedeeld dat bepaalde delen moesten worden aangepast, zoals de zinnen ‘liet niets over van de wijn tijdens de dronkenschap’ en ‘ergens naartoe gaan waar we alleen kunnen zijn’ en ‘handen vasthouden’.

Sinds de Islamitische Revolutie van 1979 zijn verwijzingen in boeken naar fysiek contact tussen man en vrouwen verbannen wegens ‘immoreel’, evenals verwijzingen naar alcoholgebruik. Een overigens schitterend recent literair werk over de waanzin van de Iraanse censuur is Censuur. Een Iraans liefdesverhaal (2009) van Shahriar Mandanipour – in het Nederlands vertaald en verschenen bij Mouria Uitgeverij. Lees hier een interview met de auteur.

bron: TehranReview

Iran gaat 'mensenrechten verdedigen' in Londen

Als je Iran al lang op de voet volgt, leer je bij berichten als deze zelfs een beetje (wrang) te glimlachen. Nadat president Ahmadinejad het Verenigd Koninkrijk een veeg uit de pan heeft gegeven voor de aanpak van de relschoppers in Londen en bij de Veiligheidsraad van de VN, die hij hypocriet noemde, aandrong om tot actie over te gaan, wordt vandaag bericht dat twee bataljons van de gevreesde Iraanse Basij-militie, die maatgevend betrokken was bij het gewelddadig neerslaan van een volksopstand in Iran eind 2009 na de gefraudeerde presidentsverkiezing, klaarstaan om naar Londen af te reizen.

Dat heeft de commandant van de militie, Mohammad Reza Naghdi, gezegd. De eenheden - door hem aangeduid als 'vredestroepen' - moeten helpen de rust in Londen te herstellen.

Bij het Iraanse staatspersbureau IRNA gaf Naghdi aan het 'herstellen van de rust' een bijzondere invulling: de Basijmilitie moet de mensenrechten verdedigen en de onderdrukten in Londen, Liverpool en Birmingham, zo zei hij.

Volgens Naghdi worden de opstandelingen in Groot-Brittannië ten onrechte bestempeld als plunderaars en saboteurs. "De misdaden van de despotische Britse monarchie tegen de onderdrukten in dat land, gaan door", stelde Naghdi. De Basij-commandant gaf wel aan dat zijn eenheden pas zullen afreizen als de VN het groene licht geeft.

De Islamitische Republiek acht zichzelf geroepen om elders in de wereld mensenrechten te verdedigen, terwijl ze vergeten in de spiegel te kijken. Nou ja, vergeten doen ze het niet, natuurlijk. Ze weten heel goed waarmee ze bezig zijn en uiten zich opnieuw als islamitische, machtsgeile hypocrieten die ervan genieten de eigen bevolking te sarren en daar nog een scheut bovenop doen door elders mensenrechten te gaan 'verdedigen'.

bron: De Stentor

Iraanse schoolboeken ondergaan veranderingen in strijd tegen 'zachte oorlog'

Een Iraanse klas voor de Islamitische Revolutie van 1979

De Iraanse minister van Onderwijs, Mohammad Hajibabayi, heeft vandaag aangekondigd dat de schoolboeken in Iran tijdens het nieuwe academische jaar veranderingen zullen ondergaan, als een manier om tegenwicht te bieden tegen de zogenaamde ‘zachte oorlog van de vijand’. ‘Gezien de vijand de jeugd wil bereiken, aldus de minister, 'zullen we onze studenten vaccineren via onze opvoeding.’

De Islamitische Republiek voert een gevecht tegen de 'zachte oorlog' of ‘de zachte culturele en sociale bedreigingen en de macht van de vijand’, die de Iraanse regering wil omverwerpen. De massale straatprotesten na de frauduleuze presidentsverkiezingen van juni 2009 worden door het regime gezien als een deel van de ‘zachte oorlog van de vijand’. De minister van Onderwijs vindt het ‘onze ware en wettelijke plicht om onze studenten immuun te maken tegen de zachte oorlog.'

Sinds de protesten van 2009 onderging het Iraanse onderwijssysteem al verschillende wijzigingen. In een aantal universiteiten mogen jongens en meisjes al niet meer samen les volgen, er worden minder studenten toegelaten in de richtingen van de humane wetenschappen (43 procent moet worden gereduceerd tot 36 procent) en heel wat professoren die werden beschuldigen van ‘onislamitisch gedrag’ (i.e. seculiere professoren) zijn ontslagen.

Op de website van het VN-Vluchtelingencommissiaraat wordt een overzicht gegeven van discriminatie en intolerantie in Iraanse schoolboeken.

bron: Radio Zamaneh

Toch geen zwavelzuur in ogen van Iraanse man

Wat ik hier al eerder had 'voorspeld', is waarheid gebleken: een Iraanse man die zwavelzuur in de ogen van een vrouw had gespoten en als straf hetzelfde lot zou ondergaan, heeft op het laatste moment pardon gekregen van zijn slachtoffer. De 'oog-om-oog'-actie is daarmee van de baan, meldden Iraanse staatsmedia.

De man, Majid Movahedi, spoot in 2004 zwavelzuur in het gezicht van Ameneh Bahrami, omdat zij verscheidene huwelijksaanzoeken had afgewezen. Sindsdien is zij blind en is haar gezicht verminkt. Operaties in Spanje hebben geen baat gehad. Bahrami zou zondag met een pipet zwavelzuur in beide ogen van Movahedi spuiten.

Ik heb altijd gedacht dat de straf nooit zou worden uitgevoerd. Daar ben ik blij om, want ik hou niet van 'oog om oog', maar wat het tegelijk ook op een wrange manier aantoont, is dat in de Islamitische Republiek een vrouw het nooit zal 'winnen' van een man.

bron: de Volkskrant

De voltrekking van de straf was in mei al uitgesteld, tot woede van het slachtoffer. Bahrami ziet er nu vanaf omdat ze pardon groter vindt dan wraak.

De islamitische wetten die in Iran gelden staan toe dat een slachtoffer van een misdrijf met gelijke munt terugbetaalt. Vaak heeft dit de amputatie van ledematen of de dood tot gevolg .

'Het kleine zwarte visje': mijn eerbetoon aan Farzad Kamangar

Farzad Kamangar als leraar in Koerdistan

Vorig jaar werden op 9 mei in de beruchte Evin-gevangenis in Teheran vijf politiek gevangenen uit Koerdistan opgehangen: Farzad Kamangar, Ali Heydarian, Farhad Vakili, Mehdi Eslamian en Shirin Alam Holi. De vijf zouden banden hebben gehad met "antirevolutionaire groeperingen". Het Iraanse regime zei dat de vijf lid waren van de pro-Koerdische groepering PJAK, de Partij voor een Vrij Leven van Koerdistan (PJAK), die nauwe banden heeft met de Arbeiderspartij van Koerdistan (PKK).

De bekendste van de vijf was Farzad Kamangar (1975). Hij was twaalf jaar lang leraar in het Koerdische dorp Kamiaran. Op 19 augustus 2006 werd hij gearresteerd. Kamangar werd wel eens vergeleken met de beroemdste leraar van Iran en de schrijver van het verhaal waarvan mijn vertaling net in de boekhandel ligt: Samad Behrangi, die met zijn wereldberoemde Mahiye siah kuchulu (1968) of Het kleine zwarte visje ook zijn verzet uitte tegen het regime van de sjah en tegen een dictatoriale levenswijze. Tijdens de Iraanse Revolutie van 1979 was dit een veelgehoorde leuze: Rahe Samad rahe mast, Samad moalleme mast. Vertaald: De weg van Samad is onze weg, Samad is onze leraar.

Farzad Kamangar werd geëxecuteerd toen ik vorig jaar net begonnen was met mijn vertaling van Het kleine zwarte visje. Laat mijn vertaling een eerbetoon aan hem zijn. Hier volgt zijn afscheidsbrief uit de gevangenis, waarin hij verwijst naar het verhaal van Behrangi.

Wees sterk, kameraden

Er was eens een vis die 10.00 eitjes had gelegd. Alleen één zwart visje overleefde. Hij leeft samen met zijn moeder in een beek. Op een dag zei het kleine visje tegen zijn moeder: “Ik wil hier weg.” De moeder zei: “Waar naartoe?” Het kleine visje antwoordde: “Ik wil gaan kijken waar de beek eindigt.”

Gegroet, celgenoten. Gegroet, vrienden in pijn!

Ik ken jullie goed: jullie zijn de leraren, de buren van de sterren van Khavaran*, de klasgenoten van tientallen mensen wier teksten tegen hen werden gebruikt, de leraren van studenten wier enige misdaad hun gedachten waren. Ik ken jullie goed: jullie zijn de collega’s van Samad en Ali Khan. Jullie herinneren zich mij, toch?

Ik ben het, degene die vastgeketend zit in de Evin-gevangenis.

Ik ben het, de stille student die in de kapotte schoolbanken zit en verlangt om de zee te zien in een afgelegen dorp in Kurdistan. Ik ben het, die net als jullie de verhalen van Samad aan zijn studenten vertelde.

Ik ben het die graag de rol van het kleine zwarte visje op mij neemt.

Ik ben het, jullie kameraad die ter dood veroordeeld is.

De valleien en de bergen liggen nu achter hem en de rivier stroomt door een vlakte. Links en rechts voegen andere riviertjes zich bij de rivier, die nu vol water is. Het kleine visje geniet van zo overvloedig veel water…het kleine visje wilde naar de bodem van de rivier gaan. Hij kon zoveel zwemmen als hij wilde en botste nergens tegenaan.

Plots zag hij een grote groep vissen. Er waren er 10.000, waarvan één tegen het kleine zwarte visje zei: “Welkom in de zee, vriend!”

Mijn gevangen collega’s! Is het mogelijk om achter dezelfde schoolbank als Samad te zitten, te kijken in de ogen van de kinderen van dit land en te zwijgen?

Is het mogelijk om een leraar te zijn en aan de kleine vissen van dit land niet de weg naar de zee te tonen? Wat doet het er toe of ze uit de Aras komen, of de Karoon, de Sirvan, of de Sarbaz Rood? Wat doet het er toe, als de zee een gemeenschappelijk doel is, dat ons allen verenigt? De zon is onze gids. Laat de gevangenis onze beloning zijn – het zij zo!

Is het mogelijk om de zware last te torsen van het leraarschap en verantwoordelijk te zijn voor het planten van de zaadjes van kennis, en toch stil te blijven? Is het mogelijk om de krop in de keel van onze leerlingen te zien en hun dunne en ondervoede gezichten, en stil te blijven?

Ik kan me niet voorstellen een leraar te zijn in het land van Samad, Khan Ali en Ezzati en me niet bij de eeuwige Aras-rivier te voegen. Ik kan me niet voorstellen om getuige te zijn van de pijn en armoede van de inwoners van dit land en niet onze harten aan de rivier en de zee te geven, te bulderen en te overstromen.

Ik weet dat op een dag deze harde en ongelijke weg voor de leraren geplaveid zal zijn, en dat jullie lijden een ereteken zal zijn, zodat iedereen kan zien dat een leraar een leraar is, zelfs wanneer zijn weg geblokkeerd wordt door gevangenis en executie.

Het kleine zwarte visje en niet de reiger is de eer van de leraar.

Het kleine visje zwom rustig in de zee en dacht: De dood ontmoeten is niet lastig voor mij, noch heb ik spijt. Plots dook de reiger naar beneden en greep het kleine visje.

Oma vis beëindigde haar verhaal en vertelde haar 12.000 kinderen en kleinkinderen dat het bedtijd was. 11.999 kleine visjes zeiden ‘goedenacht’ en gingen slapen. Ook de grootmoeder ging naar bed. Alleen één klein rood visje kon de slaap niet vatten. Hij dacht diep na…

Farzad Kamangar

Een leraar, ter door veroordeeld, Evin-gevangenis

* Een kerkhof in het oosten van Teheran waar veel politiek gevangenen geëxecuteerd werden

'Het kleine zwarte visje' mag gaan zwemmen

Vandaag kreeg ik de eerste exemplaren van mijn vertaling van Het kleine zwarte visje, dat binnen een paar dagen in de boekhandel ligt.

Het kleine zwarte visje is zoveel meer dan een kinderverhaal. Samad Behrangi, een immens populaire dorpsleraar die werd vermoord door aanhangers van de shah, schreef het ook als een allegorie voor het verlangen naar vrijheid onder een dictatoriaal regime. Het verhaal sluit dus uitstekend aan bij wat zich vandaag in de Arabische wereld en het Midden-Oosten afspeelt.

Het kleine zwarte visje woont in een beek met zijn moeder, maar wil de zee zien, en trekt op pad. Maar op zijn weg komt het gevaarlijke dieren als de pelikaan, de reiger en de zwaardvis tegen. Of het visje uiteindelijk ook vrijheid vindt? Daarvoor moet u het boek lezen, en dan nog - en dat is onder meer de kracht van het verhaal - kan ieder zijn eigen invulling aan het einde geven.

"Iraans regime deelt condooms uit om activisten te verkrachten"

De Iraanse autoriteiten gebruiken massaverkrachtingen om de moraal van politieke gevangenen te breken. Het regime van president Mahmoud Ahmadinejad deelt daartoe condooms uit aan criminelen. Dat blijkt uit een reeks brieven van gevangenen en families van gevangengenomen politieke activisten.

Mehdi Mahmoudian (zie foto), lid van de hervormingsgezonde politieke partij Islamic Iran Participation Front, is een van de gevangenen die erin geslaagd is brieven naar buiten te smokkelen die getuigen over de verkrachtingen in enkele van Irans meest beruchte gevangenissen. Mahmoudian werd gearresteerd tijdens de protesten tegen de uitslag van de frauduleuze presidentsverkiezingen van juni 2009 en zit gevangen in Rajaeeshahr Prison in Karaj, 20 km ten westen van Teheran.

“In verschillende cellen in de gevangenissen is verkrachtingen een veel voorkomende en aanvaarde daad geworden," schrijft hij in een brief die werd gepubliceerd op Kaleme.com, de officiële website van oppositieleider Mir-Hossein Mousavi. Sinds de publicatie van zijn brief zijn nieuwe getuigenissen opgedoken.

Op de oppositiewebsite Jaras vertellen familieleden van gevangenen dat de cipiers niets doen om de verkrachtingen tegen te gaan. "Zij die zich niet kunnen verdedigen en het zich niet kunnen veroorloven om de cipiers om te kopen, worden iedere nacht naar andere cellen gebracht om te worden verkracht", valt onder meer te lezen."Criminelen lopen over de luchtplaats met een condoom in hun hand, op zoek naar een slachtoffer. Als het slachtoffer niet sterk genoeg is, wordt hij verkracht. De cipiers doen niets als ze een gevangene met een condoom zien rondlopen, simpelweg omdat ze hem dat condoom zelf gegeven hebben."

Volgens Mahmoudian, die in een isoleercel zit sinds hij de brieven naar buiten bracht, werd één gevangene in één nacht zeven keer verkracht. “Zij die het slachtoffer zijn van verkrachtingen hebben zelfs een ‘eigenaar’ en die verdient geld door zijn slachtoffer te verhuren aan anderen, en hem of haar na een tijdje aan iemanders te verkopen.”

Iran ontkent, uiteraard, de verkrachtingen. Amnesty International veroordeelt ze. En de wereld? De wereld kijkt toe en blijft verbazingwekkend stil.

bronnen: PowNed, The Guardian

Betancourt in hongerstaking voor Amerikaanse gevangen wandelaars in Iran

Ingrid Betancourt, de voormalige gijzelaarster van de Colombiaanse rebellengroep FARC, gaat in hongerstaking. Ze wil daarmee protesteren tegen de opsluiting van twee Amerikaanse wandelaars in Iran.

De twee zitten sinds 2009 vast. Hun moeders begonnen in mei met een hongerstaking.

Josh Fattal (29) en Shane Bauer (28) werden samen met Sarah Shourd (32) eind juli 2009 aan de Iraans-Iraakse grens opgepakt nadat ze in Iran waren afgedwaald, naar eigen zeggen per vergissing, tijdens een bergwandeling in Iraaks Koerdistan. Sarah Shourd werd wegens gezondheidsredenen op borgtocht vrijgelaten in september 2010. 

De vroegere Colombiaanse presidentskandidate Betancourt, tussen februari 2002 en juli 2008 gegijzeld door de Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia (FARC), maar ook de Amerikaanse vredesactiviste Cindy Sheehan nemen deel aan de hongerstaking die op 19 mei op gang werd getrokken door Laura Fattal (58) en Cindy Hickey (50). 

De twee vrouwen begonnen de actie uit solidariteit met hun gevangengenomen zonen. Ze hebben vrijdag aangekondigd dat ze zelf ook opnieuw in hongerstaking gaan van zaterdag tot donderdag. 



"Iran weet dat Josh en Shane onschuldig zijn, net zoals de hele wereld", schrijven beide vrouwen in het communiqué, waarin ze de Iraanse autoriteiten vragen "hun hart te laten spreken en hun kinderen onmiddellijk vrij te laten." De drie wandelaars moeten terechtstaan wegens spionage. Sarah Shourd zal bij verstek gevonnist worden. Hun proces achter gesloten deuren is op 6 februari begonnen. Een nieuwe zitting is ingeschreven voor 31 juli. Er was er eerder al een gepland op 11 juli, maar die werd om onbekende reden uitgesteld.

bron: Het Nieuwsblad

Bondgenoot Ahmadinejad gearresteerd

De rechterlijke macht in Iran heeft donderdag een bondgenoot van de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad vastgezet. Dat meldde de Iraanse staatstelevisie. Het is een nieuwe een stap in de machtsstrijd die het Iraanse leiderschap in zijn greep houdt.

De man, Mohammad Sharif Malekzadeh (zie foto), trad dinsdag af, slechts enkele dagen nadat hij was benoemd als onderminister van buitenlandse zaken. Hij boog onder de druk van een aantal hardliners die hem beschouwen als een onderdeel van een beweging die probeert de rol van de machtige Iraanse geestelijken te verzwakken. Vooral Ahmadinejads voormalige stafchef Esfandiar Mahim-Rashaie wordt daarbij geviseerd. De ultra-conservatieve geestelijkheid en leden van de Revolutionaire Garde betichten hem ervan het islamitische regime te ondermijnen.

Malekzadeh is aangeklaagd voor corruptie, maar ontkent.

Ahmadinejad is in een bittere strijd verwikkeld met het Iraanse parlement en de geestelijkheid. De steun van de hoogste geestelijk leider Ayatollah Ali Khamanei brokkelt langzaam af.

bron: NOVUM/AP

12 Iraanse gevangenen in hongerstaking

Twaalf Iraanse politiek gevangenen zijn sinds zaterdagmorgen voor een 'onbepaalde tijd' in hongerstaking gegaan uit protest tegen de dood van Haleh Sahebi en Hoda Saber en om 'de martelaren van de Groene Beweging te eren'. Dat meldt de Iraanse oppositiewebsite Kaleme.

Haleh Sahebi werd, zoals ik hier eerder berichtte, doodgeslagen op de begrafenis van haar vader Ezzatollah Sahebi. Hoda Saber ging in de gevangenis in hongerstaking uit protest tegen de moord op Haleh. Jammer genoeg overleed hij op 12 juni (twee jaar na de frauduleuze uitslag van de presidentsverkiezingen) aan de gevolgen van een hartstilstand. 64 gevangenen uit de vreselijke Evin-gevangenis in Teheran hebben getuigd dat Saber zwaar werd mishandeld voor zijn dood en ook geen medische bijstand kreeg.

In de brief waarin ze de wereld op de hoogte brengen van hun hongerstaking, zeggen de 12 gevangenen dat ze de 'rechten en vrijheden' willen krijgen die voorzien zijn in de Iraanse grondwet en 'vermeld zijn in verschillende internationale verdragen die Iran heeft ondertekend'. Ze klagen ook de 'brutale en onrechtvaardige celstraffen' aan en beschrijven de Groene Beweging als 'een keerpunt in het streven onze natie naar de verdediging van het vaderland en vrijheid'.

De prominente Iraanse journalist en schrijver Masoud Behnoud riep gisteren op om niet stil te blijven, en vroeg Iraanse journalisten, kenners en prominenten in binnen- en buitenland om hun steun uit te spreken voor de hongerstaking, opdat de twaalf gevangenen niet, zoals Hoda Saber, in stilte nieuwe slachtoffers zouden worden van het regime. De vraag bereikte ook mij, en dit is mijn bijdrage aan de oproep van Masoud Behnoud. Daaronder die van Maziar Bahari, Iraans-Canadese journalist, en Shirin Ebadi, Iraanse Nobelprijswinnares voor de Vrede.

De namen van de hongerstakers zijn: Bahman Ahmadi Amooei, Hasan Asadi Zeidabadi, Emadoddin Baghi, Emad Bahavar, Ghorban Behzadian-Nejad, Mohammad Davari, Amir-Khosro Dalir-Sani, Feizollah Arabsorkhi, Abolfazl Ghadyani, Mohammad Javad Mozaffar, Mohammad Reza Moghisseh, Abdollah Momeni.

bron: TehranReview

"Mijn hart heeft een huis in je haar"

Helemaal in de ban van dit liedje van Vigen dat een FB-vriend vanmorgen postte: 'Shaneh' (De kam). Daarom: mijn vertaling, zodat mijn lezers er nog meer kunnen van genieten.

Vigen Derderian (1929-2003) was voor de Revolutie een van de populairste zangers van Iran. Hij werd ook wel 'de sultan van de Perzische jazz' genoemd. Zijn carrière begon in 1951, toen hij optrad in Café Shemiran in Teheran. Een radioproducer hoorde hem, en even later werd zijn eerste liedje een gigantisch succes. Er zouden er nog meer dan 600 volgen.

Bar gisooyat ey jan, kamtar zan shane


Kam je haar minder, mijn geliefde

Chon dar chin o shekanash darad dele man kashane

Want mijn hart heeft een huis in je krullen

Bogsha ze mooyat gerehi chand ey mah


Maak een paar knopen los uit je haar, o maan

Ta bogshai gerehi shayad ze dele divane

Je kan misschien een knoop losmaken uit mijn gekke hart

Del dar mooyat darad khane


Mijn hart heeft een huis in je haar

Majrooh gardad cho zani har dam shane

Mijn hart zou gewond zijn als je elke keer je haar kamt

Dar halgheye mooyat bas del asirast


Veel harten zijn gevangen in de ketting van je haar

Binam khoonin dele in o an sare har dandane

Ik zie bloedende harten op elke tand van de kam

Iran stuurt in de zomer een aap de ruimte in

Iran heeft plannen om in de zomer een levende aap de ruimte in te sturen. Dat meldde het hoofd van de Iraanse ruimtevaartorganisatie Hamid Fazeli donderdag, volgens staatsmedia.

De nieuwe raket met de aap wordt gelanceerd tot een hoogte van 120 kilometer. Tijdens de onthulling van de raket, de Kavoshgar-5 (Explorer-5), verklaarde Fazeli dat een ruimtereis met een groot dier een vlucht met mensen dichterbij brengt. De eerste bemande ruimtevlucht staat volgens Iran gepland voor 2020. Het land heeft al eerder kleinere dieren de ruimte ingestuurd zoals ratten, schildpadden en wormen.

Woensdag stuurde Iran al met succes een observatiesatelliet de ruimte in, de Rassad-1 (Observatie-1). Die zal elke 24 uur 15 keer rond de aarde gaan en foto’s van onze planeet naar de aarde doorsturen. De satelliet is het werk van de Malek Ashtar Universiteit van Tehran, die wordt gelinkt aan de machtige Iraanse Revolutionaire Garde.

Het westen heeft zorgen geuit over het ruimtevaartprogramma van de islamitische republiek. Het is bang dat dit nucleaire kernkoppen kan voortbrengen. Iran heeft dit echter herhaaldelijk ontkend.

Ondertussen circuleren op Facebook foto’s van president Ahmadinejad, en wordt gehoopt dat hij de aap zal zijn die in de zomer de ruimte wordt ingestuurd.

bronnen: ANP, AFP, eigen berichtgeving

25 Khordad: herdenking, repressie en openbare ophanging

Vandaag is het in de Iraanse kalender 25 Khordad, en dat is de dag waarop twee jaar geleden miljoenen Iraniërs de straat opgingen om te protesteren tegen de uitslag van de frauduleuze presidentsverkiezingen van 12 juni 2009. Eigenlijk was die dag de geboortedag van de Groene Beweging, en veel Iraanse vrienden hebben me verteld dat het 'de mooiste dag van hun leven' was.

Ter herdenking van 25 Khordad is vandaag opnieuw opgeroepen tot stil protest in de straten van Teheran en andere grote steden. Maar net zoals drie dagen geleden, toen er ook stil werd geprotesteerd, zal de repressie opnieuw groot zijn. Hoe machtig het repressieapparaat van het regime is, blijkt ook uit de prachtige documentaire 'Chroniques d'un Iran interdit', die gisteren op Arte werd uitgezonden. Anderhalf uur ontroerende televisie, die met veel verborgen cameramateriaal laat zien hoe Iraniërs zich sinds 12 juni 2009 met hand en tand tegen het regime hebben verzet, vaak met dramatische gevolgen.

Een dramatisch bericht van barbarij is ook dat dat Iran vandaag in het openbaar een pedoseksueel heeft opgehangen. Dat gebeurde in de Zuid-Iraanse stad Neyriz. Het gaat om een veroordeling voor het verkrachten en vermoorden van een 8-jarig meisje. Dat meldde de staatstelevisie in Iran.

De staatsmedia vermeldden verder dat de man een familielid was van het meisje maar wijdden niet uit over zijn identiteit. De veroordeelde stal goud van het kind voor hij haar verkrachtte en vermoordde.

Het aantal executies door de strop in Iran staat dit jaar op 155 volgens een telling van persbureau AFP. Publieke executies komen echter niet vaak voor.

Iraanse media meldden vorig jaar 179 van deze executies. Internationale mensenrechtenorganisaties stellen echter dat het werkelijke aantal veel hoger ligt. Iran zou na China de meeste doodvonnissen ter wereld voltrekken. (bron: de Volkskrant)

Twee jaar na de verkiezingen van 12 juni

Precies twee jaar geleden was ik in Isfahan, en zag ik duizenden Iraniërs opgetogen naar de stembus trekken. De overweldigende meerderheid van hen droeg de kleur groen - een verwijzing naar de campagnekleur van Mir-Hossein Mousavi, de hervormingsgezinde presidentskandidaat. Ik schreef daarover dit in mijn boek:

Eindelijk is het 12 juni, ‘D-Day’, de dag van de presidentsverkiezingen, de dag waar ik zo veel Iraniërs naar heb toe zien leven, maar ook de dag die sommigen bang maakt omdat ze niet meer durven te geloven in verandering. Wanneer ik ’s morgens in het hotel de televisie aanzet, stemt het eerste bericht me hoopvol. Er wordt gesproken over een ‘recordopkomst’. Een hoge opkomst hangt in Iran samen met winst voor de hervormingsgezinden: in 1997, bijvoorbeeld, leidde 80 procent opkomst tot 70 procent stemmen voor Khatami.

Op straat lijkt er een feest aan de gang. Groen geklede jongeren trekken uitgelaten naar het stemlokaal. Taxichauffeurs toeteren en maken het vredesteken. Een jongen op een knalgele scooter steekt de Iraanse vlag hoog in de lucht. “Ahmadinedjad piroozi! Ahmadinejad overwint!”, schreeuwt hij, maar in een stad die bijna volledig groen kleurt, lijken zijn woorden aan dovemansoren gericht. Eerlijk: ook ik besteed er weinig aandacht aan, overtuigd als ik ben dat aan het einde van de dag Mir-Hossein Mousavi de nieuwe president van dit land zal zijn.

Maar het draaide anders uit:

Wanneer ik op 13 juni wakker word en de televisie aanzet, zie ik op het scherm een taartdiagram met de resultaten van de belangrijkste presidentskandidaten: Ahmadinejad, Mousavi en Karroubi. Het is meteen duidelijk wie het grootste stuk van de taart heeft. Ik kan het niet geloven. Het is onmogelijk. Ahmadinejad? Gewonnen? Even begin ik aan mezelf te twijfelen. Ben ik blind geweest? Ik was er rotsvast van overtuigd dat Mousavi zou winnen. Had ik de aanhangers van Ahmadinejad dan niet gezien? Had ik alleen oog voor het groen?

Ik snel naar beneden en word tegengehouden door de receptionist, die me verse koekjes aanbiedt om de overwinning van Ahmadinejad te vieren. Ik betrap mezelf erop dat ik de aardige man plots minder sympathiek vind.

En even later zei een taxichauffeur me het volgende:

“We hadden het moeten weten. Ik weet zeker dat er fraude is gepleegd. De winst van Ahmadinejad is gewoon te groot. Voor bedrog hadden we gevreesd, maar ons niet verlammen door de angst daarvoor, omdat we met Mousavi voor het eerst sinds lang weer hoop hadden. Hoe het nu verder moet? Dat weet ik niet. Ik ben bang voor wat nu zal komen. Zo'n grote ontgoocheling hebben we sinds de Revolutie niet meegemaakt.”

Ja, hoe moet het nu verder? Twee jaar na de frauduleuze verkiezingen zijn we nog steeds niet van het islamitische regime verlost. Nog steeds worden mensen willekeurig opgepakt, gefolterd en gedood. De oppositieleiders Mousavi en Karroubi leven al maanden onder huisarrest.

Toch ben ik hoopvol. Iran zal geen Arabische lente kennen: het land is bang voor een nieuwe revolutie, en terecht. Maar de vele interne conflicten in het regime doen me geloven dat de Islamitische Republiek een stervend dier geworden is. Een dier dat zich ook bedreigd voelt, en dan zijn ze vaak het gevaarlijkst. Vandaag bereikte ons daar weer een tragisch voorbeeld van: de Iraanse journalist Hoda Saber is overleden aan de gevolgen van zijn hongerstaking. Hij protesteerde daarmee tegen de dood van Ezatollah Sahabi en zijn dochter Haleh Sahabi, over wie ik eerder berichtte op deze blog.

De Islamitische Republiek Iran: een gevaarlijk dier, maar zonder twijfel een stervend dier. Ik kan niet wachten tot het overlijdensbericht mij bereikt.

"I will take revenge on Quran, on Allah, on all Muslims, all people with closed eyes deserve punishment"

Af en toe krijg ik mails van mensen die contacten hebben in Iran, en die me vertellen over hun bevindingen en ervaringen. Gisteren kreeg ik weer zo'n brief, en ik las hem met stijgende verbazing en tranen in de ogen.

Het gaat om een westerse man die in Iran een goede vriendin heeft. Ik noem haar Saba, want haar echte naam hou ik uiteraard geheim. Saba is 22 jaar jong en studeert moleculaire biologie. Ze is uiterst intelligent, maar woont in een zeer religieuze stad van Iran, en heeft het gevoel dat ze daar stikt. Zij is absoluut niet gelovig; haar familie wel. Ze vertelde haar vriend, die mij dus de mail stuurde, een tijd geleden dat ze het gevoel heeft in een cocon te leven, afgesloten van de westerse wereld en van vrijheid. Ze schreef hem daarover onder meer deze brief, die ik mocht publiceren. Aanleiding is een 'voorval' waarbij een goede vriendin van haar het had aangedurfd met een aantal jongeren in één ruimte samen te komen en nochtans onschuldige dingen te doen die echter voor het islamitische regime niet door de beugel konden. De vriendin werd gearresteerd en misbruikt.

Wie echt wil weten hoezeer religie, in dit geval islam, levens van mensen kan verwoesten, moet deze brief lezen. En hem verspreiden.

I am so sad, I am so angry, she has been destroyed, she has been finished, she is only 15, she has become completely mad, she doesn’t have control of herself anymore. They beat her, they, those women there abused her, they raped her, she was talking and she was shaking, she can’t study anymore because she has lost her consciousness, she was an all-time smiley girl but now she can only cry, or no, she can’t cry, she just stares. For what sin they did it to her? Even she prayed, she believes in Allah and she always prays but why God didn’t they help her? You know what they did to her? They took off all her clothes in front of lots of women, maybe men too, but she was ashamed to tell that. Completely naked they made her lie on a bed and they opened her legs and started investigating into her vagina and touching her breasts to torture her. Tell me, isn’t it a rape? Is it a legal islamic rape? Where is her shelter? She has no one, she is very alone and her parents are not that rich and powerful. All three in their small family could only cry. Where are people who call themselves Muslims to see all this? Do they live with Islamic laws? Those Muslims in your country know nothing, this is Islam, who has said it has been abused? It has not, it has not, IT HAS NOT BEEN ABUSED, it is the Islam I have read in Quran, let me tell you, women are nothing, hey, those Muslims, if they say what I’m saying is a lie, let them go and open their Qurans and read the surahs about women and lights? They will see the real Islam there.

I am full of hate, I have never been like that, I am extremely angry, I will take revenge on all of them, one by one, I am so sure about that. You should have seen her, she always wore very nice clothes, always smiled, you just said something and she started laughing, but now, she had come here with her home clothes, and whatever you said, she waited for some minutes and after several minutes she just looked at you very cold and said something meaningless. Her hands were brown as she had been beaten several times.

You will see, as much as it is hard, if even I will get killed in this way, I will take revenge. I will take revenge on Quran, on Allah, on all Muslims, all people with closed eyes deserve punishment. You should have seen her, a 15 year old girl who is almost nothing anymore. She is sick of stress and she is full of fear. I am sure about so many other things they have done to her but she can’t talk about them. They will take her to a psychologist soon.

You know what I want to do now? For the first time, I wanna take the Quran in my hand and beat it very hard, want to tear it up, want to promise Allah again I will destroy his kingdom, his crazy nasty dirty kingdom. One day comes that we will put all Qurans of the world in the center of Mecca and we put fire on all of them, we will burn all of them, I will do that.

'Het kleine zwarte visje' en de strijd voor vrijheid

Net heb ik de allerlaatste keer de drukproef nagelezen van mijn vertaling van 'Het kleine zwarte visje'. Een vreemde samenloop van omstandigheden is dat het laatste familielid van Samad Behrangi, zijn broer, enkele weken geleden overleed. Laten we Samad en zijn strijd voor vrijheid met dit verhaal levendig houden.

Mijn vertaling ligt op 28 juni in de boekhandel.

Haleh Sahabi: doodgeschopt naast het lijk van haar vader

Een nieuw dieptepunt in Iran dat ons nieuws amper haalt, dus vertel ik het hier: bij de begrafenis van de Iraanse dissident Ezatollah Sahabi (81) is diens dochter Haleh gisteren aan een hartaanval overleden. Volgens websites van de oppositie had Haleh Sahabi twee dagen verlof gekregen om de begrafenis van haar vader bij te wonen. Volgens officieel onbevestigde berichten kwam het op het kerkhof in Teheran tot een handgemeen tussen de politie en leden van de oppositie, waarbij de 57-jarige vrouw een hartstilstand kreeg. De Iraanse Nederlander Afshin Ellian meldt echter in zijn column voor Elsevier dat Haleh Sahabi gewoon werd doodgeslagen, en dat is ook wat vrienden uit Teheran mij meldden: Toen ze met de kist buiten waren, droeg Haleh een foto van haar vader. Op dat moment werd zij aangevallen door een paar veiligheidsbeambten van het islamitische regime. Ze pakten haar foto. De foto van Sahabi werd verscheurd. Zij protesteerde. En toen werd zij weer aangevallen waardoor zij op de grond viel. Terwijl zij op de grond lag, werd zij geschopt en vertrapt. De omstanders merkten dat Haleh niet meer opstond. Zij was dood.

Een vriend uit Teheran bracht me gisterenochtend als eerste op de hoogte van het nieuws, en schreef me daarover dit hartverscheurende verhaal:

"This is a true story.

I was only nine. Because of the surgery on my broken left arm, I had to stay in hospital for two weeks. One day my mum told me she had met a mother of one of her students in the room next door. Every day, the lady came to visit her grandfather, who was hospitalized next door. My mum asked me if I would like to see that lady, as she had told my mum she was interested in visiting me. I said that is was fine, as I liked talking to someone else other than my mum.

She entered my room. I saw a cute lovely young lady, who was sweet and beautiful, but her beauty did not have the nature of sexual attraction, or at least that was how I viewed her (I was too evil for a nine-year-old boy anyway). She was full of life. You could probably say she was born with that smile on her face, the smile which I don’t remember her being one moment without. Before starting usual cliché questions like ‘how did you break your arm’, ‘what are you doing here’ or ‘what happens with your school’, she just pointed her finger at a book which my sister had given to me. ‘Jane Eyre?’ she asked. ‘Wow, have you read that book ?’ I answered no, not yet, actually I was interested in reading Wuthering Heights by Emily Brontë but they did not let me take it from my sister’s shelf, they said it was not for my age, I had a big quarrel with my sister, so when my arm broke, she bought this instead of Wuthering Heights. She told me it was written by Emily’s sister, Charlotte. ‘Would you like me to read it for you?’ I said yes and she started to read Jane Eyre. Everyday she came to visit me and read a few pages of Jane Eyre. I never got interested in Jane Eyre but I got so interested in her.

Her name was Haleh. She was so kind, so sweet, so lovely. I left the hospital and I could not say farewell to her, as she came in the afternoon and I was leaving in the morning. Her grandfather had to stay some more days in hospital. I never met her again, but just heard from my mum that she asked about me. Yesterday I read in the news that they had released her only for two days from the Iranian prison Evin to be able to attend her father’s funeral. Her father was one of the pioneers of the liberal Muslim party called ‘Movement of Liberty’. He had experienced prison both in the shah’s time and in the Islamic Republic, and he believed the Islamic one is truly a different story.

Today I read in the news that this morning, some official troops of the Islamic government had attacked the funeral ceremony of Haleh’s father, Ezatollah Sahabi. She had tried to protect her father’s corpse so they beat her till she died.

Yes she died, today, Haleh Sahabi died just next to her father’s corpse. And I think about how I stop hating them, even if I know very well that Haleh never could hate them."

Iran laat vliegtuig Angela Merkel twee uur niet door

Iran heeft het regeringsvliegtuig van de Duitse bondskanselier Angela Merkel (foto) dinsdag twee uur lang toestemming onthouden gebruik te maken van het luchtruim.

Vanwege het dwarsliggen van Iran moest Merkel samen met haar medewerkers twee uur boven Turkije cirkelen. 

Merkel arriveerde daarom met flinke vertraging op de luchthaven van New Delhi in India. 'Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt,' aldus Merkel na aankomst. 'En de piloten ook niet.' 




De rechten om over te vliegen werden kort voordat het vliegtuig de grens van Iran bereikte, ingetrokken. De reden van de problemen is door de verschillende verklaringen onduidelijk. Mogelijk ging het om 'coördinatieproblemen'.

Voor het vertrek van de bondskanselier zou er nog wel toestemming zijn geweest, maar Teheran spreekt dit tegen.

Benieuwd naar de volgende pesterij van Teheran (zie ook mijn eerder bericht dat Europa de Iraanse regen steelt).

bron: Elsevier

Iran werkt aan 'halal-internet'

Iran werkt aan plannen om het land volledig van het internet af te sluiten en zijn burgers in de plaats daarvan een nationaal halal-internet aan te bieden. Halal betekent ‘in overeenstemming met de islamitische wetten’. De Iraanse leiders zien het project als een manier om een einde te maken aan de strijd om de controle over het internet. In een tweede fase zou Iran de technologie voor dit gesloten netwerk - dat het world wide web moet vervangen - ook aanbieden aan bevriende naties. Iran, een wereldkampioen in internetcensuur, promoot de lancering van dit nationale internet als een kostenbesparende maatregel en een manier om islamitische waarden te bewaren.

Want Iran maakt zich zorgen over de democratische bewegingen die aan macht winnen in het Midden-Oosten en de Arabische landen en die worden gestuwd door het internet en andere moderne communicatiemiddelen. De Iraanse leider Ali Khameni spreekt in dat verband van een ‘zachte oorlog’ die via het internet het Midden-Oosten wil bezoedelen met westers gedachtengoed.

Vorige week verschenen ook berichten in de Iraanse pers als zou binnenkort een eigen beheerssysteem worden gelanceerd dat Microsofts Windows moet vervangen.

Iran maakt extra haast van deze technologische omwentelingen sinds het land vorig jaar getroffen werd door Stuxnet, een complexe computerworm die werd ontwikkeld om de controle over Iraanse kerninstallaties over te nemen en in september 2010 succesvol de Iraanse nucleaire installaties in Bushehr infecteerde. Volgens de Duitse computerspecialist Ralph Langer was die aanval 'even effectief' als een militair ingrijpen, of 'beter zelfs, want er vielen geen menselijke slachtoffers te betreuren'. Langer noemt Stuxnet de meest 'geavanceerde en agressieve malware in de geschiedenis'. Het Iraanse kernprogramma zou door Stuxnet twee jaar vertraging hebben opgelopen.

Volgens experts is de kans klein dat Iran zich volledig kan afsluiten van het globale internet, maar zou er in het land wel een soort duale webstructuur kunnen ontstaan.

bronnen: Express, The Wall Street Journal

Khamenei steunt Ahmadinejad en roept op tot kalmte

De Iraanse opperste leider Ali Khamenei heeft zondag zijn steun betuigd aan president Mahmoud Ahmadinejad, wiens regering "goed en passend" is. Hij riep op tot beëindiging van de crisis die het conservatieve regerende kamp al een maand treft. Dat berichtte de staatstelevisie zondag.

"De regering is aan het werk", verklaarde Khamenei. In een allusie op de felle kritiek die de religieuze leiders de afgelopen maand uitten op Ahmadinejad, herbevestigde Khamenei "de gevoeligheden en de problemen te kennen". "Maar de regering en het parlement moeten elkaar helpen", zei hij. "Vriendschap en gematigdheid in het land en in de relaties tussen parlement en regering zijn noodzakelijk", klonk het. President Ahmadinejad zou er zelfs even aan gedacht hebben op te stappen na het debacle over zijn minister van Inlichtingen Heydar Moslehi. Ahmadinejad wilde die ontslaan, maar Khamenei ging dwarsliggen. Uiteindelijk zou Ahmadinejad zich bedacht hebben over zijn plan om op te stappen. Dat verklaarde Mohammad Reza Bahonnar, vicevoorzitter van het parlement. Ahmadinejad trok zich eind april wel enkele dagen terug uit het publieke leven, omwille van hetzelfde voorval.

Toen Khamenei weigerde het ontslag van Moslehi te aanvaarden en hem prompt zijn postje teruggaf, kon Ahmadinejad daar inderdaad niet mee lachen, wat leidde tot een gedurfde uitdaging aan het adres van de Opperste Leider: elf dagen lang liet Ahmadinejad zich niet in het openbaar zien, en weigerde hij zijn kabinetsvergaderingen voor te zitten. De aartsconservatieve ayatollah Mesbah Yazdi, voordien een supporter van Ahmadinejad, noemde die houding 'afvalligheid van God', en daarin werd hij bijgetreden door veel conservatieve parlementsleden. Khamenei sloeg al snel terug en liet verschillende Ahmadinejad-getrouwen arresteren.

De openlijke ruzie over Moslehi wordt in verband gebracht met een conflict over de positie van Esfandiar Rahim-Mashaei, de voormalige vice-president van Ahmadinejad en vandaag stafchef en nog steeds een trouwe bondgenoot. Nadat Moslehi geweigerd zou hebben om het ontslag van Mashaei als vicepresident terug te draaien, zou hij een vijand van Ahmadinejad geworden zijn. Maar Moslehi is wel 'een mannetje' van Khamenei: voor de presidentsverkiezingen van 2005 vertegenwoordigde hij Khamenei bij de Basiji-militie, een deel van de Revolutionaire Garde van wie Ahmadinejad vandaag ook steeds minder steun krijgt. Dat Ahmadinejad Moslehi viseerde, wordt door radicale conservatieve geestelijken ook gezien als een poging van de president om meer macht te krijgen over de inlichtingendienst, wat hem zou helpen bij de screening van kandidaten voor de komende parlementsverkiezingen in 2012. Volgens WikiLeaks-documenten zou Ahmadinejad Rahim-Mashaie als zijn opvolger zien, en die is gekant tegen een al te grote invloed van geestelijken op de politiek.

bronnen: Belga, eigen berichtgeving

Ahmadinejad: 'Europa steelt onze regen'

De Iraanse 'president' Ahmadinejad laat weer van zich spreken, en wel met een nieuw staaltje van de grootst mogelijke onzin.

Volgens de Iraanse president Ahmadinejad is de echte reden voor de droogte in zijn land deze: 'Europa steelt onze regen'.

Aanleiding van de toespraak was de inhuldiging van een dam, de Kamal-e Saleh dam in Shazand. Zijn uitspraken dateren van 19 mei, maar de filmpjes duiken nu pas op.

Bij de opening van de dam vertelde Ahmadinejad dat het in Europa wel vaak regent. De Europeanen hebben dan ook geen dammen en andere systemen nodig; de regen zorgt voor natuurlijke irrigatie. Maar zo natuurlijk is die regen niet, aldus de president. 'Ze gebruiken bijzondere methoden om de wolken leeg te maken. Jullie weten dat wolken van het westen naar het oosten bewegen. Ze worden boven de oceaan gevormd en reizen dan naar het gebied rond de Middellandse Zee. Zo komen ze in Iran aan.'

Maar, zei de president, als ze hier aankomen zijn ze al leeggemaakt.

Ahmadinejad verwees naar toenmalige berichten in het nieuws over zware regenval boven onder meer Spanje en Portugal. 'Het sneeuwde zelfs in Europa, terwijl het droog bleef in Iran.'

De president vertelde zijn toehoorders dat hij rapporten heeft waaruit blijkt dat de Europeanen de wolken leegmaken, zodat ze niet naar Iran kunnen doorreizen. Op die manier legt Europa Iran (waar het bang van is) droog.

Ahmadinejad gaat dit Europese gebruik langs juridische weg bevechten. 'We laten zoiets niet toe. Het is duidelijk dat, als regen schaars wordt, er nog meer conflicten zullen ontstaan rond water.

Niet lang na zijn toespraak begon het trouwens te regenen in dat deel van Iran.

Professor Esmail Kahrom van de universiteit van Teheran zei daarover dat zoiets ‘vanuit wetenschappelijk oogpunt onmogelijk is’, aangezien er zich tussen Europese landen en Iran een afstand van zo’n 5000 kilometer bevindt. De droogte is wél te wijten aan het feit dat Iran af en toe een droge peridoe doormaakt – om de 5 tot 7 jaar. Uit cijfers blijkt dat er in Iran vorig jaar 79 procent minder regen viel dan gemiddeld over de voorbije 42 jaar. De droge periode startte in 2008 en zou nog een aantal jaren aanhouden. Volgens de professor kan Iran die periode overleven door zuiniger om te gaan met water.

bronnen: De Standaard, Trend

Oog om oog: 'mensenrechten' in Iran

Justitie in Iran heeft de vergeldingsactie van een vrouw die blind is geworden, nadat een man haar zwavelzuur in de ogen had gespoten, gisteren voor onbepaalde tijd uitgesteld. De reden van het uitstel is niet bekendgemaakt. De vrouw, Ameneh Bahrami, wilde de man zaterdagmiddag in een ziekenhuis in Teheran zwavelzuur in beide ogen spuiten.

De man spoot in 2004 zwavelzuur in haar gezicht, omdat zij verscheidene huwelijksaanzoeken had afgewezen. Sindsdien is zij blind en is haar gezicht verminkt. Operaties in Spanje, waar zij nu woont, hebben geen baat gehad.

Bahrami reageerde naar verluidt woedend op het uitstel van de straf tegen de man die haar verminkte. Islamitische wetten laten toe dat een slachtoffer van een misdrijf met gelijke munt terugbetaalt.

Ik gruwelde toen ik las over deze straf, die de bijbelse uitdrukking ‘oog om oog’ wel erg letterlijk neemt. En toch schrok ik niet toen ik gisteren vernam dat de wraakactie was uitgesteld. Meer nog: ik had het verwacht. Het islamitische regime in Teheran heeft met deze zaak weer even de aandacht van de wereld gekregen, en het regime heeft met het nieuws over de vergeldingsactie vanuit zijn eigen zieke logica de wereld willen laten zien wat ‘islamitische rechtvaardigheid’ is. Nog niet zo lang geleden heeft president Ahmadinejad bijvoorbeeld het respect voor mensenrechten van zijn land geprezen.

Maar bij die zogenaamde 'mensenrechten' is het toch nog altijd de man die aan het langste eind trekt. Een vrouw die publiekelijk wraak mag nemen op een man: het is erg onwaarschijnlijk in Iran. Wrang bijkomend 'voordeel' (voor mij en vele anderen) hiervan is dat Bahrami haar gruwelijke straf niet mag uitvoeren. En dat waarschijnlijk ook nooit zal doen.

Bijna 'Het kleine zwarte visje'

Deze week kreeg ik de zomerbrochure van Uitgeverij Lannoo in de bus. Met daarin deze mooie pagina (zie foto), die me, natuurlijk, heel blij maakt. Het kleine zwarte visje heeft schitterende tekeningen van Korneel Detailleur, die erg poëtisch en uitgepuurd ogen en daarom perfect passen bij de schrijfstijl van Samad Behrangi. Rond 21 juni ligt de vertaling in de winkel.

Het bitse gevecht van Ahmadinejad en Khamenei

Terwijl de media vooral naar de opstanden in de Arabische wereld kijken, rommelt het in Iran vandaag ook stevig. Nee, er zijn geen straatprotesten, nee, de Iraniërs bezetten hun pleinen niet, maar dat betekent niet dat er geen veranderingen aan de gang zijn - en dat zelfs aan de top van het Iraanse regime.

Wat ooit ondenkbaar was, is nu toch gebeurd: president Ahmadinejad, de man die met fraude de presidentsverkiezingen van 2009 won en daarin werd gesteund door Opperste Leider Ali Khamenei, heeft zich de afgelopen weken openlijk verzet tegen Khamenei.

Deze ongeziene confrontatie in de hoogste regionen van de Islamitische Republiek begon vorige maand met het ontslag van de Minister van Inlichtingen Heydar Moslehi door Ahmadinejad. Khamenei echter weigerde het ontslag te aanvaarden en gaf Moslehi prompt zijn postje terug. Daar kon Ahmadinejad niet mee lachen, wat leidde tot een gedurfde uitdaging aan het adres van de Opperste Leider: elf dagen lang liet Ahmadinejad zich niet in het openbaar zien, en weigerde hij zijn kabinetsvergaderingen voor te zitten. De aartsconservatieve ayatollah Mesbah Yazdi, voordien een supporter van Ahmadinejad, noemde die houding 'afvalligheid van God', en daarin werd hij bijgetreden door veel conservatieve parlementsleden. Khamenei sloeg al snel terug en liet verschillende Ahmadinejad-getrouwen arresteren. Ze werden er zelfs van beschuldigd 'bovennatuurlijke krachten' te gebruiken om het beleid van Ahmadinejad te bevorderen.

De openlijke ruzie over Moslehi wordt in verband gebracht met een conflict over de positie van Esfandiar Rahim-Mashaei, de voormalige vice-president van Ahmadinejad en vandaag stafchef nog steeds een trouwe bondgenoot. Nadat Moslehi geweigerd zou hebben om het ontslag van Mashaei als vice-president terug te draaien, zou hij een vijand van Ahmadinejad geworden zijn. Maar Moslehi is wel 'een mannetje' van Khamenei: voor de presidentsverkiezingen van 2005 vertegenwoordigde hij Khamenei bij de Basiji-militie, een deel van de Revolutionaire Garde van wie Ahmadinejad vandaag ook steeds minder steun krijgt. Dat Ahmadinejad Moslehi viseerde, wordt door radicale conservatieve geestelijken ook gezien als een poging van de president om meer macht te krijgen over de inlichtingendienst, wat hem zou helpen bij de screening van kandidaten voor de komende parlementsverkiezingen in 2012. Volgens WikiLeaks-documenten zou Ahmadinejad Rahim-Mashaie als zijn opvolger zien, en die is gekant tegen een al te grote invloed van geestelijken op de politiek.

Ahmadinejad heeft zondag tijdens een kabinetsraad Khamenei intussen uitvoerig geprezen, maar iedereen weet dat het er achter de schermen bits aan toe gaat. Benieuwd hoe deze strijd zich zal verderzetten. Zal Ahmadinejad, om wiens ontslag al eerder werd geroepen in het parlement, de eer aan zichzelf houden en er stilletjes van onder muizen? Of zal hij het gevecht aangaan met Khamenei, wat tot een openlijke en mogelijke bloedige confrontatie kan leiden? Of blijft hij gewoon en belooft hij gehoorzaam te zijn maar poogt hij niettemin Khamenei stokken in de wielen te steken?

Wat er ook van zij, er breken boeiende tijden aan in de Islamitische Republiek. Straatprotesten zijn er al een tijdje niet meer, maar het ziet er naar uit dat de veranderingen zich wel eens op een ander niveau zouden kunnen voltrekken.

Iran twijfelt aan dood Osama

Het is intussen al geen nieuws meer: vanmorgen maakte de Amerikaanse president Barack Obama bekend dat Amerikaanse elitetroepen Osama bin Laden hebben gedood.

Het was even wachten op een officiële Iraanse reactie, maar ik wist - het regime kan ook zeer voorspelbaar zijn - dat het zou klinken dat het helemaal niet zeker was of het ook effectief om Osama bin Laden ging. En ja hoor, net las ik een reactie van parlementslid Alaeddin Boroujerdi (zie foto), hoofd van de Iraanse Commissie voor Nationale Veiligheid en Buitenlands Beleid: "We zijn niet zeker hoe accuraat de mededeling van de Verenigde Staten is, gezien ze in het verleden al hebben beweerd dat Osama was gedood."

Als je weet dat het regime de Iraanse bevolking in 2001 probeerde wijs te maken dat de aanslagen van 9/11 opgezet spel waren omdat er zogenaamd geen enkel joods slachtoffer was en de Amerikanen net voor de aanslagen alle joden uit de Twin Towers hadden gered, dan weet je meteen ook wat de bewering van het parlementslid waard is. Only in Iran. De bevolking dacht, zoals meestal, helemaal anders dan het regime: heel veel Iraniërs kwamen na 9/11 de straat op om hun medeleven te betuigen met de slachtoffers van de aanslagen.

Cees Nooteboom wint VPRO Bob den Uylprijs

Eergisteren was ik in Amsterdam voor de uitreiking van de VPRO Bob den Uylprijs, waarvoor ik met Duizend-en-één dromen genomineerd was. De VPRO Bob den Uylprijs bekroont het beste literaire en/of journalistieke reisboek.

Jammer genoeg won niet ik, maar Cees Nooteboom, maar niet getreurd: het is geen oneer om van hem te verliezen. Bovendien heeft Nooteboom mijn boek gekocht en mocht ik dat signeren, dus dat is ook al iets om blij om te zijn. En: het was een hartstikke leuk middagje Amsterdam.

Foto's van de middag volgen later op deze blog.

Iraanse geestelijke: 'Khamenei riep "Ya Ali" bij geboorte'

Het gebeurt wel vaker dat een voorganger van het vrijdaggebed in Iran uiterst bedenkelijke opmerkingen maakt. Zo zei de Iraanse geestelijke Kazem Sedighi in april vorig jaar tijdens het vrijdaggebed in Teheran dat 'losbandige vrouwen' aardbevingen kunnen veroorzaken - wat tot media-aandacht en verontwaardiging over de hele wereld leidde.

April moet een vruchtbare maand zijn voor wanzinnige uitspraken van waanzinnige ayatollahs, want vandaag was het opnieuw prijs. Mohammad Saeedi, de voorganger van het vrijdaggebed van Qom ('Vaticaanstad' van Iran) zei tijdens zijn preek dat ayatollah Khamenei, de opperste leider van de Islamitische Republiek, allesbehalve een gewone baby was. De meeste baby's huilen wanneer ze geboren worden, maar zo niet Khamenei, aldus Saeedi: die riep gewoon de naam van de eerste imam van de sjiitische islam bij zijn geboorte. De aanwezige vroedvrouw heeft volgens Saeedi aan de halfzus van Khamenei verteld dat hij bij zijn geboorte de woorden 'Ya Ali' sprak, wat zoveel betekent als 'Heil aan Ali' - Ali was de eerste imam van de sjiieten, een van de twee grote ideologische stromingen binnen de islam waarvan de andere het soennisme is.

Wie Farsi begrijpt, kan hier Saeedi's verhaal horen.



Een poging van een geestelijke om Khamenei de status van een heilige te verlenen en zijn gedeukte imago wat op te poetsen. Sinds de protesten tegen de frauduleuze presidentsverkiezingen van juni 2009 is Khamenei voor veel Iraniërs vijand nummer 1 geworden. Wat daarvoor ondenkbaar was, gebeurt nu wel: bij de protesten tegen het regime is 'Dood aan Khamenei' een van de meest gehoorde leuzes die vanop de daken van Irans steden worden geschreeuwd.

bron: Radio Free Europe

Nieuwe column voor TehranReview

Mijn nieuwe column voor TehranReview, over de dood van Kambiz Roustayi, kan u hier lezen.

Iraanse ambassade Den Haag: 'Nederland moet verantwoordelijkheid nemen'

Het Iraanse regime is met een reactie gekomen op de dood van de Iraanse asielzoeker die woensdag zichzelf in brand stak. En zoals we het van de Islamitische Republiek gewoon zijn, schuiven ze de schuld weer in de schoenen van een ander.

Volgens een verklaring van de Iraanse ambassade in Den Haag moet Nederland ''een gevoel van verantwoordelijkheid moet tonen voor de verbetering van de ongepaste situatie van immigranten die een beter leven zoeken in dit land.'

Onvoorstelbaar. Ja, Nederland moet zijn verantwoordelijkheid nemen. Maar het regime kan alleen anderen met de vinger wijzen. Vandaag werd bekend dat de Kambiz Roustayi zijn land ontvluchtte omdat hij in journalistieke kringen verkeerde en bij terugkeer naar Iran vreesde gemarteld te worden. Maar daar heeft het regime het natuurlijk niet over. Dat de man in Nederland terechtkwam omdat zij het leven daar onmogelijk maken, nee, daar hebben zij niets mee te maken.

bron: NU.nl