Gepost op donderdag 11 juni 2009 om 09:55 op http://standaard.typepad.com/iran
“Vrijheid van mening is onmogelijk zonder Mousavi”, “Dokter Ahmadinejad, ga naar de dokter”, “Als je vals speelt zal er chaos zijn in Iran”, “Mahmoud zal spijt hebben als er bedrog is in Iran”: het zijn maar een paar van de slogans die ik gisteren hoorde tijdens een indrukwekkende pro-Mousavidemonstratie in het historische centrum van Isfahan. De voormalige Iraanse president Khatami, die Mousavi steunt, kwam hier een toespraak houden, en het leek wel alsof de hele stad naar buiten was gekomen om naar hem te luisteren. Had ik totnogtoe soms nog de indruk dat de fans van Mousavi vooral jongeren zijn, dan werd dat beeld nu bijgesteld: jong en oud, arm en rijk – alle lagen van de bevolking liepen zingend, roepend of schreeuwend naar het fabuleuze Naqsh-e Jahan plein, dat in het begin van de zeventiende eeuw door Shah Abbas I werd aangelegd. Het is het tweede grootste plein ter wereld en lang geleden werd er polo gespeeld, maar gisteren stroomden er duizenden Iraniërs toe die hun ontevreden wilden uiten over het beleid van president Ahmadinejad.
Ik loop een tijdje mee met de demonstranten maar hou dat niet lang vol: bijna iedereen wil een interview en vraagt me wat ik van Agaye Mousavi (Mijnheer Mousavi) vind. Langs de kant van de weg is er iets meer ruimte om een rustig gesprek te voeren, en Yasamin (20) denkt er hetzelfde over: ze vraagt of ze naast me mag zitten. In het begin is ze wat verlegen, maar al snel vertrouwt ze me toe dat ze de leugens van Ahmadinejad beu is. “Ik schaam me dat hij de president van dit land is.” Een vrouw van een jaar of veertig in zwarte chador komt erbij zitten en zegt dat ook zij er genoeg van heeft: “Ik heb de politie een tijd geleden gezegd dat de kledingvoorschriften zo streng zijn dat ik geen zin meer heb om buiten te komen. Ze antwoordden: blijf dan gewoon binnen. Je ziet hoe ik gekleed ga – kan het nog islamitischer? Leugens, alleen maar leugens krijgen we te horen.”
Er worden groene papieren petjes uitgedeeld, vuisten gaan gebald de lucht in en een jongeman draagt op zijn buik een groot verbodsteken met daarop ‘liegen verboden’. Ik lees genot op het gezicht van vele mensen: verkiezingstijd geeft hen de kans om hun mening te uiten, en dat is anders in dit land verre van evident.
Na een klein uur verlaat de massa het Naqsh-e Jahan plein, dat sinds de Revolutie ook het Imamplein wordt genoemd. Sommigen vertellen me dat ze van de toespraak van Khatami niet zoveel gehoord hebben, omdat het plein daar veel te vol voor was. Mohammad (60) geeft een snelle samenvatting van de speech: Khatami heeft de mensen opgeroepen op Mousavi te stemmen, want hij is degene die de bevolking zal geven waar ze naar verlangen. Twee knappe jongedames komen meeluisteren en zeggen dat Khatami het ook over vrouwenrechten had, en dat was precies wat ze wilden horen. Mohammad onderbreekt hen: hij wil iets kwijt en vraagt me of ik het alsjeblieft verder wil vertellen. “Ik heb tijdens de oorlog tussen Iran en Irak in Khorramshahr gevochten. Ik hield veel van Khomeini. Maar er is een ramp gebeurd in dit land. Mensen over de hele wereld praten met elkaar via het internet, en onze president heeft het alleen maar over de komst van de Mahdi. Het is beschamend.”
Even later ga ik een kijkje nemen op het plein waar Khatami zijn toespraak hield. Boven het podium staat ‘Khatami, be Isfahan khosh amadi’ (Khatami, welkom in Isfahan). De duizenden posters van Mousavi en Khatami die hier werden achtergelaten kleuren het gras nog groener.
Ik had gisteren het gevoel getuige te zijn van een historisch moment in de geschiedenis van dit land: Isfahan, altijd een erg religieuze stad in Centraal-Iran, heeft op het Naqsh-e Jahan plein met duizenden de hervormingsgezinde Mir-Houssein Mousavi verwelkomd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten