Gepost op zondag 21 juni 2009 om 11:22 op http://standaard.typepad.com/iran
Na een rondreis van twee weken door de provincie zijn we vannacht in Teheran aangekomen. De laatste dag in Shiraz was onvergetelijk: we bezochten de rustplaatsen van de klassieke Perzische dichters Saadi en Hafez. Bij het graf van Hafez was het druk, maar er was iets wat me meteen opviel: een jongeman zat op de grond en liet zijn hoofd rusten op de tombe van Hafez. Hij huilde en hield een roos in zijn hand.
Even later zit hij in de schaduw onder een boom en ga ik met hem praten. Hamid (20) studeert elektromechanica aan de Universiteit van Shiraz en komt elke week naar het graf van Hafez. "Hij is alles voor mij. Hij is mijn leermeester en mijn hoop. Hij leert me hoe ik moet leven en hoe ik moet liefhebben. Hij leert me om meer te zijn dan ik werkelijk ben. " Ik vraag Hamid voorzichtig waarom hij daarnet huilde. Meteen springen de tranen in zijn ogen. "Het is een persoonlijk probleem. Maar Hafez heeft me geleerd dat als je echt van iemand houdt, je bereid moet zijn op hem of haar te wachten. Als je echte liefde voelt, kan je zelfs jaren op iemand wachten."
De terugvlucht naar Teheran was de meest turbulente die ik ooit meemaakte: het vliegtuig verloor geregeld aan snelheid, de motor maakte vreemde geluiden en er hing angst in de lucht. Bij onze tussenstop in Isfahan moest iedereen uit het vliegtuig: er was een koffer in de bagageruimte waarvan men niet wist aan wie hij toebehoorde, en om alle risico's te vermijden moest de koffer doorzocht worden.
Op Mehrabad Airport was het rustig, maar eenmaal in de taxi zagen we meteen dat Teheran niet meer de stad was die we twee weken geleden hadden achtergelaten. "Kijk naar alle stenen op straat," zei de taxichauffeur. "Overblijfselen van de betoging van gisteren." Overal waar we keken, zagen we politie.
Zoals verwacht hebben we geen visumverlenging meer gekregen: alle buitenlandse journalisten moeten het land uit eenmaal hun visum verstreken is. Voor ons is dat morgen, dus vannacht vliegen we terug naar huis. Een week of twee eerder dan gehoopt, maar een ding is zeker: als het hier wat rustiger is, komen we terug.
Ik bedank van harte iedereen die deze weblog heeft gevolgd en ervan genoten heeft.
Khoda hafez,
Tot snel
Ann en Pieter-Jan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten