Gepost op zaterdag 20 juni 2009 om 10:41 op http://standaard.typepad.com/iran
Over het oude Perzië had ik veel gelezen, meer nog misschien dan over het moderne Iran. Persian fire van Tom Holland is het boek dat ik in dit verband iedereen wil aanraden die op een historisch accurate en meeslepende manier kennis wil maken met het oude Perzische rijk.
Geen lectuur echter die mijn bezoek gisteren aan de sites van Persepolis en Pasargadae kan overtreffen. Het was groots en het was ontroerend. Het was in 518 voor Christus dat koning Darius I de bouwwerken aanvatte, en hoewel er van de stad (Takht-e Jamshid in het Perzisch) niet erg veel meer overblijft, is het niet moeilijk om er je er de monumentale grootsheid van voor te stellen.
Wat ik nooit zal vergeten, is mijn korte babbel met een koppel uit Isfahan dat Persepolis voor het eerst in hun leven bezocht. Wanneer ik hen vraag wat ze voelen, wijst de man om zich heen en antwoordt hij: “Dit zijn de bewijzen van ons glorieuze Perzische verleden. Het is prachtig, maar tegelijk doet het ons pijn om dit te zien. Kijk wie we ooit waren, en kijk wie we nu zijn. Voor de komst van de islam waren we Iraniërs, maar nu zouden we daaraan moeten beginnen twijfelen. Wat er vandaag in dit land gebeurt is zo pijnlijk dat we naar móesten komen. We hebben het gevoel dat we onze identiteit worden afgenomen. Hier kunnen we tenminste nog trots zijn op Iran, of toch op wat het land ooit was – een voorbeeld voor de wereld. Dat is het laatste wat we nu kunnen zeggen.”
Vandaag wordt onze laatste dag in de ‘provincie’. Vanavond nemen we het vliegtuig naar Teheran, waar we hopen nog een dag te kunnen blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten